آرزوی جامعه ورزش؛ وزیری مقتدر و آشنا به امور ورزش

ورزش در سطح کشور با انواع مشکلات درگیر بوده و رونق بازار کرونا و تعطیلی مکرر مراکز و اماکن ورزشی، شدت مشکلات و ناکامی‌ها را افزایش داده و دست اندرکاران آن را با چالشی بزرگ مواجه کرده است.

ورزش مورد توجه جامعه بوده و همه انتظار دارند که جوانان و فعالان این عرصه در میادین مختلف حضور پیدا بکنند و با افتخارآفرینی شادی و نشاط را برای جامعه به ارمغان بیاورند. مسئولین و کسانی که گوشه‌ای از کار ورزش را به دست گرفته‌اند، وظیفه‌ای جز حل مشکلات و توجه به آینده جوانان فعال در ورزش نداشته و ندارند.

دولت یازدهم و دوازدهم انتظار جامعه ورزش را برآورد نکرد. دل زدگی ورزشی‌ها از مسئولین ورزش در هشت سال اخیر به حدی است که همه برای به پایان رسیدن عمر دولت دوازدهم روزشماری می‌کنند.

نقش دولتمردان در حاکمیت وضع فعلی در ورزش تا چه حدی است؟ چرا باید ورزشی‌ها به تک موفقیت‌ها دلخوش باشند و از این لحظه‌ها هم مسئولین به نحو احسن بهره‌برداری بکنند. همه امیدوارند در دولت سیزدهم مسئولیت ورزش به یک وزیر مقتدر و آشنا به امور ورزش سپرده شود. جامعه ورزش در انتظار وزیری هستند که بتواند آرامش، امیدواری و اعتماد را به آن برگرداند و از تجربیات مسئولین گذشته استفاده کند و ورزش را در مسیری که آرزوی ورزشی‌ها می‌باشد، قرار بدهد.

آیا ایرادی دارد که عملکرد مسئولین ورزش در هشت سال گذشته مورد بررسی دقیق قرار بگیرد و کم کاری‌ها و در نهایت خدمت و خیانت آن‌ها به ورزش مشخص بشود؟ مسئولین ورزش بر اساس تجربه وقتی آمدند و در رأس قرار گرفتند هر طور که می‌خواهند رفتار می‌کنند و بعد از پایان دوره مسئولیت به جای پاسخگویی به عملکردها، متأسفانه چیزی هم طلبکار می‌شوند. آیا بر هم زدن این سنت آزار دهنده کاری بسیار سخت و یا غیر ممکن است؟ مسلما اگر همتی باشد و ارده‌ای، مردم به راحتی می‌توانند به چهره خادمین و خائنین آشنا بشوند.

ورزش از خوان گسترده دولت یازدهم و دوازدهم بهره کافی نبرد. مانور مسئولین در مقاطعی فقط برای خودی نشان دادن بود. حمایت از ورزش باید مستمر و بر اساس برنامه پیش‌بینی شده باشد. وقتی برنامه‌ای تدوین و اعلام نشود و مهم‌ترین مشغله مسئولین، روزمرگی و دل بستن به اتفاقات و تک موفقیت‌ها باشد باید هم ورزش با انواع مشکلات دست و پنجه نرم بکند و برای نجاتش اقدام اصولی، علمی و قابل قبول انجام نپذیرد.