تعصب ورزشی نویسان در سال های نه چندان دور و خاطره ای از مرحوم دوستدار

 

خبرنگاران و ورزشی نویسانی که برای بهبود وضعیت ورزش قلم می زنند و حاکمیت حق و جلوگیری از پایمال شدن آن را در دستور کار قرار دارند، حرمت و ارزش قلم را با چیز دیگری معامله نکرده و نمی کنند و هدفی جز پیشرفت ورزش و بیان نقاط منفی و مثبت آن را نداشته و ندارند.

خبرنگار تصمیم گیرنده و صادر کننده حکم نبوده و مسئولیت اجرایی ندارد. وظیفه او انعکاس هر آن چه می بیند و هر آن چه واقعیت دارد، می باشد. او کار خود را انجام می دهد اما عمل به پیشنهادات و یا گوش کردن به انتقادات به مسئولین ربط دارد و بس.

هر انتقاد و بیان واقعیت ها را در چارچوب تخریب قرار ندهیم و هر مطلبی را که از آن بوی تمجید و تعریف نیاید جهت دار معرفی نکنیم. در هر بخشی،، آمار و ارقام صحیح در کنار واقعیت های موجود، نشان از میزان موفقیت هر مدیر و هر مسئول به شمار می رود، اجازه بدهیم فعالان عرصه رسانه در آرامش به آن چه که در جامعه می گذرد بپردازند و با بیان مشکلات و نارسایی ها در کنار مسئولین صادق و راستگو، برای رقم زدن بهترین روزها برای جامعه ورزش تلاش بکنند.

در این میان خبرنگاران ورزشی نویس در کنار یکدیگر و با استفاده از نقطه نظرات، تجربیات و امکانات قادر هستند در معرفی ورزش منطقه و استعدادها و توانایی های بالقوه آن مؤثر واقع شوند و از هر گونه سوء استفاده و یا ایجاد شکاف مابین خود ممانعت کنند.

در روزگاری نه چندان دور، ورزشی نویسان اردبیلی هرچند که تعدادشان محدود بود ولی حمایت آن ها از یکدیگر و دلسوزی شان برای ورزش بی نظیر بود. علی رغم اختلاف نظرها همه در یک مسیر و آن هم مسیر پیشرفت و توسعه ورزش حرکت می کردند. در آن ایام نه از کارت های هدیه خبری نبود و نه از هدایا و رپرتاژ آگهی های رنگی و سیاه و سفید.

خاطره ای از مرحوم اصغر دوستدار

در یک دوره از رقابت های ورزشی در سالن جهان پهلوان حاج حسین رضازاده و حضور گسترده علاقه مندان به ورزش در محل مسابقه، یکی از همکاران مطبوعاتی قصد توزیع ویژه نامه ورزشی در بین تماشاگران را داشت که با ممانعت دست اندرکاران سالن مواجه گردید.

بگو مگوی همکار مطبوعاتی با عوامل سالن و اداره کل بالا گرفت ولی همچنان آن ها اصرار داشتند و حتی برای توقیف ویژه نامه اقدام نمودند. خبرنگاران ورزشی که در گوشه ای دیگر از سالن مستقر بودند با دریافت خبر این برخورد با رسانه، همگی به آن قسمت سالن عزیمت کرده و ضمن دفاع از همکار مطبوعاتی، مرحوم اصغر دوستدار در مقابل همه آن ها ایستاد و حتی برای یکی از عوامل که تندتر از بقیه بود گوشمالی خوبی داد و سپس خبرنگاران به ترک سالن اقدام کردند. وحدت خبرنگاران و ترک سالن توسط آن ها، مسئولین وقت را به تکاپو واداشت و بعد از عذرخواهی، خبرنگاران به شرط توزیع ویژه نامه توسط همان عوامل معترض در بین تماشگران راضی به بازگشت به سالن شدند.

آیا الآن نیز می توان شاهد این قبیل صحنه ها شد؟ آیا گستردگی فعالیت ها و فضای مجازی و اطلاق منبع درآمد برای خبر و خبر رسانی تکرار چنین کار ها و اقداماتی را ممکن می کند؟