فضول باشی و ممنوعیت ورود به ورزشگاه

فضول باشی در حالی که مضطرب به نظر می‌رسید و بریده بریده حرف می‌زد گفت: آیا آدم کلفت و با نفوذی در مجموعه ورزش استان داری؟ کسی که کلامش نافذ باشد و به حرفش گوش بکنند؟

گفتم: تو هم ما را گرفتی؟ این چه سؤالی است که می‌کنی؟ تو که یک عمر در ورزش بوده‌ای و در فضای آن روزگار گذرانده‌ای، همه را می‌شناسی و همه هم تو را می‌شناسند. تو اگر در دنیای ورزش به دنبال پارتی و آشنا بگردی، وای به حال امثالی چون من که باید دور سر خود بگردیم و چشم به عنایت و بزرگواری و محبت خیلی‌ها داشته باشیم. حالا بگو چه موضوعی است که تو را این چنین مضطرب و دل نگران کرده است؟

گفت: شنیدی که می‌گویند برخی‌ها اجازه حضور در اماکن ورزشی را ندارند؟ گویا این حکم از طرف مسئولین ورزش صادر شده است. می‌خواهند زهر چشم بگیرند و بگویند موضع گرفتن در قبال ورزش تنبیهات مختلفی می‌تواند داشته باشد که ممنوعیت ورود به ورزشگاه‌ها یکی از آن هاست.

گفتم: این چه حرفیه؟ مرد مؤمن مگر اماکن ورزشی ملک شخصی است که اراده بکنند و ورود به آن را تابع دستور بدانند. چنین چیزی امکان ندارد و اصلا حضرات از این قبیل اشتباه‌ها نمی‌کنند. اماکن ورزشی از آنِ همه مردم است، مگر این که حکمی از سوی کمیته انضباطی و یا مسئولین قضایی صادر شده باشد.

در ادامه گفتم: فضول باشی خیالت راحت. چنین بحثی امکان ندارد ولی اگر واقعیت داشته باشد به ظرفیت تقدپذیری خیلی‌ها باید تبریک گفت و از انتقاد‌پذیری آن‌ها به نیکی یاد کرد. برو خیالت راحت، مگر ورزشی داریم که غم و عصه تماشا نکردنش را می‌خوری؟ این همه در ورزرشگاه‌ها و سکوها حضور پیدا کردی چه شد که این بار از نرفتنت می‌ترسی. برو بابا، اگر چنین کاری باشد باید دستور دهندگانش را بوسه باران بکنی. این تصمیم و دستور به نفع توست . غصه نخور.