ورزش کافه گعده دوستان نیست!!!

انتخابات کمیته ملی المپیک برگزار شد. حتی اگر وزیر ورزش و معاونش هزار بار مصاحبه کنند و بگویند مهندسی در کار نبوده، یا سردبیر خبرگزاری هایی که به صندوق حمایت از قهرمانان رفت و آمد دارند، مصاحبه های سفارشی بزنند که خانی نرفته و نیامده، اما برنامه ریزی برای ممانعت از حضور چهره هایی چون نصرالله سجادی، هاشمی طبا و افشارزاده و … برای حضور در مجمع و باز کردن فضا برای ورود صالحی امیری تعبیر دیگری جز مهندسی انتخابات نخواهد داشت.
معمولا دولت ها ورزش را حیاط خلوت خود می پندارند و از گعده دوستان و اطرافیان رئیس جمهور وقت، هر کسی از قطار کابینه باز می ماند و نمی تواند صلاحیت خود را از مجلس بگیرد، کرسی خود را در این حیاط پهن می کند. از این حیث نمی توان به دولتمردان و وزارتی ها خرده گرفت که چرا سنت شکنی نکردند و این بار هم کمیته ملی المپیک را به اهلش نسپردند. گلایه اما از رفتار مذبوحانه روسای فدراسیون هایی است که برای استمرار تکیه بر صندلی ریاستشان از هیچ کوششی برای تملق و چاپلوسی و تعریف و تمجید از مدیران بازمانده از قطار کابینه و پهن کردن فرش قرمز پیش پای آنان فروگذار نیستند. شاهد این مدعا هم مصاحبه های قبل و بعد از انتخابات افرادی است که ستون های مدیریت ورزش کشور را در دست دارند و به هزار آرایه ادبی صالحی امیری را سلطان ابن السلطان و خلیفه به حق ورزش کشور معرفی می کنند. حال آن که باید پرسید مگر در مملکت قحط الرجال ورزشی است که فردی با سابقه مدیریت امنیتی و مدتی حضور در حوزه فرهنگی، تنها به دلیل سه ماه سرپرستی در وزارت ورزش آن هم به عنوان دومین وزیر پیشنهادی رد صلاحیت شده در مجلس بخواهد تنها کاندیدای احراز پست ریاست کمیته ملی المپیک باشد.
آقایانی که دین ندارند کاش لااقل آزاده باشند و قبل از پیش دستی کردن برای ارسال پیام های تبریک، لااقل جویای برنامه صالحی امیری شوند. در مدیریت و کاراکتر قدرتمند صالحی امیری تردیدی نیست اما انصافا باید پرسید ایشان در دوره قبلی المپیک و در جریان بازی های ریو چقدر اساسا پیگیر مقوله ورزش بودند که حالا به عنوان تنها گزینه برای ریاست کمیته ملی المپیک ایران پشت میز ریاست تکیه زدند. نقل قولی منصوب به شهید چمران است که گفت کسی که بدون تخصص مسئولیتی را بر عهده بگیرد بی تقواست.
حالا بعد از انتخابات سخن از تصدی همزمان مدیریت در شهرداری و ریاست کمیته ملی المپیک هم به میان آمده است. یعنی باز هم در مملکت آنقدر قحط الرجال است که برای تصدی دوپست مهم در کشور به جز رفیق شفیق رئیس جمهور کسی را نداریم. باید خود را برای حضور یکی در میان آقایان پشت میز مسئولیت هایشان آماده کنیم. سنت اولا بودن روابط بر ضوابط که سال هاست چون بخت به جان این مملکت افتاده، زمانی به خاندان هاشمی، زمانی به علی آبادی ها و مشایی ها و امروز هم به صالحی امیری ها لقب ابوالمشاغل داده است.
مدیران سیاسی معمولا با این توجیه که ارتباطات خوبی با بدنه حاکمیت دارند و پول و امکانات به ورزش می آورند مطرح می شوند اما تجربه نشان داده که نه تنها چیزی با خود به ورزش نمی آورند. بلکه معمولا شهرت و ثروتی در ورزش بهم می زنند و دست اقوام و بستگانشان را بند می کنند و می روند. امیدواریم که لااقل این بار دیگر ورزش مملکت کلاس کارآموزی برای اطرافیان آقای رئیس چون دلبندان آقای وزیر و معاونش برگزار نشود و حداقل آقازاده دیگری سر از هیات رئیسه فدراسیون و یا باشگاهی درنیاورد.
انتخابات کمیته ملی المپیک تمام شد و امیدواریم رئیس جدید و تیم مدیریتی جدید آن موفق باشد. انشالله(منبع:ایران اسپورت پرس).