فضول باشی و پروژه ترک میدان مسابقه

فوتبال توسعه‌یافته ما همچنان از روش‌های منسوخ شده دست‌بردار نیست. فوتبال ما آن‌چنان در مسیر پیشرفت و تعالی است که می‌تواند خاطرات سال‌های خیلی دور را زنده کند و رفتارهای آن‌چنانی را جانی تازه ببخشد. فوتبال ما را به چنان درجه‌ای از جایگاه و مرتبت رسانده‌اند که در آن، ترک میدان مسابقه به ساده‌ترین ابزار برای اعتراض به حاشیه‌های یک دیدار تلقی می‌شود. این چه آشی است که مدعیان نجات فوتبال استان برای آن پخته‌اند و این چه رفتاری است که سینه‌چاکان فوتبال منطقه انجام می‌دهند و زمینه تعجب همگان را فراهم می‌کنند.
این‌ها بخشی از سخنان فضول باشی است که شنبه‌شب در پشت تلفن بر زبان راند.
به او گفتم: به تو چه ارتباطی دارد که در جریان مسابقه گرمی و ساوالان یوردوم مشگین‌شهر در مرحله اول لیگ سه، چه گذشته‌است؟ در فوتبال زوار در رفته ما این قبیل حرکت‌ها، درگیری‌ها و رفتارهای خارج از عرف و قانون به یک امر طبیعی تبدیل شده است. فضول جان اصلا به حوادث اطراف فوتبال نباید اهمیت داد یعنی گفتن، نوشتن و فریاد زدن هیچ اثری ندارد. وقتی حرف را نشنوند و با واقعیت‌ها کنار نیایند ترک میدان توسط یک تیم در آن امری عادی و قابل‌قبول تلقی می‌شود.
فضول باشی گفت: واقعاً که فوتبال اردبیل در برخی از موارد پیشرو می‌باشد. باید با اتفاقاتی که در آن رخ می‌دهد به این ادعا ایمان آورد. بی‌دلیل نیست که گاهی وقت‌ها ادعا می‌کنند فوتبال ما در ایران دوم و یا در بین استان‌های کم برخوردار اول شده است. امتیازهایی که این قبیل رفتارهای نادر و خارج از دایره فکر و خیال می‌تواند برای استان ما به ارمغان بیاورد خیلی بالا و قابل‌توجه است. همین امروز که مشگینی ها در ده دقیقه به پایان بازی میدان را ترک می‌کنند خود در دلش حرف‌های زیادی می‌تواند داشته باشد. این کار به هر علت و دلیلی که بوده قابل‌قبول نیست. اگر شرایط در ورزشگاه مساعد نبوده، ناظر چه می‌کرده‌است؟ اگر تماشاگران جو را مسموم می‌کردند پس داور چرا به ادامه بازی اصرار می‌ورزید؟ اصلا تماشاگران در ورزشگاه چرا بودند؟ اگرها و چراهای دیگر که می‌تواند زوایای مختلف اتفاقات مسابقه گرمی و ساوالان یوردوم را مشخص بکند.
حرفش را قطع کردم و گفتم: بروز چنین رفتارها تقصیری را متوجه تیم‌های ما نمی‌کند. می‌دانید چرا؟ دلیل عمده‌اش عادت دادن آن‌ها به تکرار رفتارهایی از این قبیل است. وقتی در رقابت‌های به‌اصطلاح لیگ استانی، نتیجه اعتراض تیم‌ها تا پایان فصل بدون جواب بماند و یا نتیجه بازی نیمه‌تمام تا پایان مسابقات اعلام نگردد، تیم‌ها طوری تربیت می‌شوند که برای آن‌ها ترک میدان یک امر عادی تلقی می‌شود.
فضول باشی امان نمی‌دهد و در ادامه می‌گوید: همین مشکل ماست. گویا تیم‌های ما در باد رقابت‌های استانی خوابیده‌اند. فکر می‌کنند هر اعتراض و رفتاری را می‌توانند شامل مرور زمان و فراموشی نمایند. غافل از این‌که رقابت‌های لیگ سه، مسابقات کشوری است و در آن‌، نه لاپوشانی است و نه حکمی محرمانه، در آن نه جدول سری است نه برخی تیم‌ها می‌توانند از حاشیه امن برخوردار باشند. آن‌جا حرف از صعود و سقوط است و تیمی که شب بخوابد و صبح برای حضور در مسابقات و آن هم از نوع لیگ برتری‌اش اظهار آمادگی بکند، نمی‌تواند بیاید و هر طور که بخواهد رفتار بکند. وقتی تیم‌ها در حال‌وهوای رقابت‌های به‌اصطلاح استانی باشند ترک کردن میدان مسابقه، کوچک‌ترین و ساده‌ترین مطلبی است که امکان وقوع آن می‌رود.
به او گفتم: جوش نیار، تو یکی که هیچ، اگر کل جامعه، وضعیت پیش‌آمده را ناشی از رفتارهای غلط اعمال‌شده در رقابت‌های لیگ استانی بدانند کوچک‌ترین تأثیری در عوامل حاکمیت این وضع نمی‌تواند داشته باشد. اگر تاثیرگذار بود حادثه روی‌داده در گرمی امکان نداشت اتفاق بیفتد. آن‌هایی که برای استمرار این وضعیت تلاش کرده و بر عقیده خود اصرار می‌ورزند کسانی هستند که بر گسترش رفتارهای شبیه آنچه در گرمی انتخاب اتفاق افتاد، معتقدند.
فضول باشی که خستگی‌اش از پشت تلفن مشخص بود، گفت: فوتبال ما داستان درازی دارد. آن‌هایی که در تأیید اتفاقات روی‌داده در فوتبال اردبیل گام برمی‌دارند چه هدفی را دنبال می‌کنند؟ همین‌هایی که امروز حکم به بیرون آمدن تیمی از میدان مسابقه می‌دهند، آن‌هایی هستند که در ایجاد و ادامه حال فعلی فوتبال ما عامل اصلی هستند. به آن‌هایی که امروز به‌زعم خودشان در مقابل بی‌عدالتی، تبعیض و رفتارهای شکننده نمی‌توانند سر خم بکنند باید گفت که حضرات، این همان بلایی است که شما خودتان تدارک دیده اید، اصلا جای گلایه‌ای نیست. زمانی‌که مطالب سفارشی منتشر می‌کردید و برای برخی‌ها به‌ناحق اتهامات واهی می‌زدید، باید هم به این روزها فکر می‌کردید.
به‌هرحال قبل‌از هر تصمیم در مورد فوتبال استان باید بدانیم که شرمندگی در محکمه وجدان طاقت‌فرسا و تحمل‌ناپذیر است.