حرکت سوال‌برانگیز آجرلو

برخی‌ها به دلیل سال‌ها ناکامی در امر مدیریت تا فرجی در کارشان ظاهر می‌شود زود باطن خود را نشان داده و با خروج از دایره اخلاق و حیطه مسئولیت به معرفی کاملش به جامعه و افکار عمومی اقدام می‌کنند.
رفتار آجرلو مدیرعامل باشگاه استقلال با یک خبرنگار و حرکت زشت وی در قبال میکروفون قرمز رنگ و قیافه شش در چهار بعد از اقدام چندش‌آور، چیزی جز تابلویی واضح برای مشخص کردن باطن افراد در قبال ورزش نبوده و نیست. انسان کامل و با اعتماد، در برخورد با شکست‌ها و موفقیت‌ها عیار خود را می‌تواند در معرض دید جامعه قرار بدهد. قهرمانی‌ها، بالا رفتن از سکوها و یا شکست‌ها و ناکامی‌ها می‌گذرند و بعد از کوتاه‌مدتی از خاطره‌ها محو می‌شوند و پرونده‌شان مختومه می‌گردد ولی اقدامات سبک با منشأ کم‌ظرفیتی، پرونده‌اش همیشه در ذهن مردم باقی می‌ماند و زمینه بی‌اعتمادی به افراد بی‌جنبه را فراهم می‌کند.
و اما در این اوضاع آشفته ورزش، خبرنگار مظلوم‌ترین است و بی صاحب ترین. یک مدیر عامل با چند پیروزی چنان سرمست می‌شود که به خود اجازه بی‌احترامی به خبرنگار را می‌دهد و در عمل پای‌بندی خود به آزادی مطبوعات را به نمایش می‌گذارد.
با بی‌احترامی به خبرنگاران و فعالان عرصه رسانه هیچ کس بزرگ نمی‌شود. خبرنگاران آهی دارند که می‌تواند در گذر زمان دامن خیلی از متکبران اسیر در دام غرور را بگیرد و همه بافته‌های آن‌ها را در کمترین مدت به پنبه تبدیل نباید.
مسئولی که به کار و اقدام و عملکردش ایمان ندارد در قبال هر انتقاد و مطلبی موضع خصمانه می‌گیرد و به سراغ قلم فروش‌ها می‌رود تا بتواند خبرنگار حق گو را وادار به سکوت نماید ولی این مظلومیت خبرنگاران و توجه پروردگار همه دسیسه‌ها و نقشه‌ها و شیطنت‌هایشان را به خودشان باز می‌گرداند.
می‌گویند آجرلو بعد از فرو کش کردن زبانه‌های غرور به‌اشتباه خود پی برده و عذرخواهی کرده‌است. این عذرخواهی‌ها نمی‌تواند گرهی از مشکلات را بگشاید و در بازگرداندن اعتماد ازدست‌رفته چاره‌ساز گردد چرا که از قدیم گفته‌اند: دالدان آتان داش توپوغا دَیَر.
یک سوال: آجرلو در سال‌هایی که در تراکتور و استیل آذین مدیر بود چرابه رنگ قرمز حساسیت نشان نمی‌داد؟