جریان مخرب

آیا می توان به آینده ورزش منطقه امیدوار شد؟ در چه حالی روزهای خوبی در انتظار ورزش خواهد بود؟ روزمرگی ها و دل بستن به یک سری برنامه های کلیشه ای و پیش پا افتاده در این راه کارساز می باشد؟آیا صرف حرف زدن، شعار دادن و کلماتی زیبا پشت سر هم ردیف کردن علاج کار است؟ در این راه نقش مدیران ورزش و دست اندرکاران هیئت های ورزشی از چه درجه اهمیتی برخوردار است؟

کسانی که به ورزش علاقه‌مند هستند و به سلامتی و تندرستی نسل جوان اهمیت می دهند امیدوارند که مسئولین ورزش استان برای سال جدید برنامه های خود را اعلام نمایند.

هیئت های ورزشی با توجه به امکانات و نیروی انسانی در اختیار، مشخص بکنند که در کوتاه مدت و تا پایان سال 1401 می خواهند چه اقداماتی را انجام بدهند؟ بپذیریم که دوران حرف زدن، شعار دادن و منحرف کردن افکار عمومی از واقعیت ها به پایان رسیده و برخورد اصولی و منطقی با مسائل از اولویت ها محسوب می شود.

دست اندرکاران ورزش در هر رده و منصبی، مسئولیت مهم و قابل توجهی بر عهده گرفته اند. تصمیم و اراده آن ها و فکر و برنامه ریزی‌شان در سرنوشت ورزش تأثیرگذار و تعیین کننده است. آن ها اگر مسئولیت خود را جدی نگیرند و در قبال جامعه ورزش، خود را مسئول ندانند و روی هدف پیشرفت متمرکز نشوند ورزش نمی تواند ره به جائی ببرد. درجا زدن و در مواردی بازگشت به عقب به یک امر عادی تبدیل شده و به عاملی برای ضربه بیشتر به ورزش تبدیل شده است.

کسانی که از حضور در ورزش قصدی جز خودنمایی و بهره برداری های حاشیه ای، تأمین منافع مادی و اجتماعی و رواج رفتارهای چندش آور ندارند از بهتر شدن اوضاغ با تمام وجود ممانعت می کنند.

این افراد که سنگ جریانی سطحی و غیر اصیل را به سینه می زنند با حرکت های زیرکانه، خود را به ظاهر دوستدار ورزش نشان می دهند و در باطن با تخریب چهره ها منافع خود  و باندشان را بر منافع ورزش ترجیح می دهند.

در این میان مدیرانی که از توان، قاطعیت و قدرت کافی برخوردار نباشند تحت تأثیر القائات و شانتاژهای آن ها قرار گرفته و خود به مانعی بزرگ در حرکت دادن ورزش در مسیر پیشرفت تبدیل می شوند.

تا وقتی مدیران ورزشی در مبارزه با پلشتی ها و دفع و راندن عوامل مزاحم و بعضا دارای اغراض سیاسی و فرهنگی موفق عمل نکنند، کشتی ورزش، امکان عبور از امواج طوفان و رسیدن به ساحل آرامش را به دست نخواهد آورد.

تا سخن از ورزش و لزوم حمایت از آن پیش می آید خیلی ها حرف می زنند و وعده می دهند ولی چون این حمایت ها از صداقت لازم برخوردار نیست و از اخلاص بی بهره است جنبه خودشیرینی و خود را قهرمان و بزرگ جلوه دادن به خود می گیرد و در عمل برای ورزش خسارت آفرین می شود.

تا زمانی که دست اندرکاران ورزش به دنبال تقویت جریان های هوادار پیشرفت ورزش و خشنودی و نشاط مردم نباشند و به جریان های مخرب و نان به نرخ روز و فرصت طلب و پرچم داران تخریب و حرمت شکنی امکان ابراز وجود بدهند، امیدواری برای بهتر شدن اوضاع ورزش در آینده سرابی بیش نخواهد بود.