نظارت در فوتبال

مدیرعامل باشگاه پرسپولیس در یکی از سخنرانی‌های خود گفته است که در فوتبال نظارتی نیست. این بحث جدیدی نبوده و سال‌هاست که کارشناسان دلسوز و خوش انصاف بر این مسئله تأکید کرده‌اند ولی متأسفانه توجه جدی به نقدهای کارشناسانه نشده و در این رشته پرطرفدار در همچنان بر یک پاشنه چرخیده است.

برای دوستداران ورزش و علاقه‌مندان به فوتبال، همیشه این سؤال مطرح بوده‌ که چرا مسئولین و دست‌اندرکاران آن برخلاف خواست و نظر کارشناسان خبره عمل می‌کنند و برای قرار دادنش در مسیر اصولی، اقدام جدی به عمل نمی‌آورند؟ چرا هر وقت در ارتباط با فوتبال حرف منطقی مطرح می‌گردد بحث‌های انحرافی رونق بیشتری پیدا می‌کند و روزمرگی‌ها و باری به هر جهت بودن‌ها و همه چیز را بر پایه اتفاقات و اشتباهات فردی قربانی کردن‌ها به یک امر عادی تبدیل می‌شود.

این‌بار همه امیدوار بودند که فوتبال ایران در جام ملت‌های آسیا موفق بشود و به ناکامی‌های چندین ساله پایان بدهد اما متأسفانه این آرزو محقق نشد. با این ناکامی نباید در گشتن به‌دنبال مقصر زمین‌وزمان به‌هم دوخته شود چراکه اگر دلسوزانه و صادقانه تحلیل شود در این شکست‌ها بزرگ‌ترین مقصر خودمان بوده‌ایم و بس.

باید بپذیریم که فوتبال ما به خودش می بازد. فوتبالی که بیمار است و برای درمان قطعی‌اش اقدامی نمی‌شود، فوتبالی که علی‌رغم توانایی‌های ذاتی و داشته‌های غیرقابل‌انکار، نمی‌تواند به آن‌چه که مورد انتظار است دست پیدا بکند، فوتبالی که ساختارش معیوب است و در همه رده‌های مدیریتی محتاج اصلاح،  بازبینی، خانه تکانی و به‌کارگیری نیروهای کارآمد و کاربلد.

تا زمانی‌که فوتبال ما در دام باندبازی‌ها، مصلحت‌های فردی و تعصب‌های کورکورانه اسیر باشد انتظار درخشش از آن انتظاری بیهوده خواهد بود. برای فوتبال ایران هیچ رقیب و دشمنی بالاتر از خودمان نبوده و نیست. هم در سطح کلان کشوری و هم در سطح استان‌ها اگر فوتبال آسیب می‌بیند و با ضرر و زیان جبران‌ناپذیر روبه‌رو می‌شود علت را باید در خودمان جستجو بکنیم. ضرباتی که از درون بر پیکر فوتبال ما وارد می شود ضرباتی سهمگین، کمرشکن و خانمان‌سوز می‌باشد. اگر در سطح ملی، فوتبال همچنان در جاده ناکامی گام برمی‌دارد و اگر در سطح استانی همه چیز در شعارها و آمارهای دلخوش کن و تخریب‌ها و حرکت‌های عوام‌فریبانه خلاصه می‌شود هیچ دلیلی چون ساختار معیوب و بیماری این رشته نداشته و ندارد.

اگر دوست داریم که فوتبال در سطح آسیا آقایی بکند و اگر می‌خواهیم که فوتبال در استان‌ها فعل خواستن را به‌خوبی صرف نماید و اگر انتظار داریم که فوتبال به معنی اخص کلمه در اختیار جامعه و منافع مردم قرار بگیرد مسئولان و دست‌اندرکاران امر باید در روش مدیریت و نگاه خودمحورانه تجدیدنظر بکنند و با پشت کردن به روزمرگی‌ها در اندیشه تحول و ایجاد خانه‌ای نو باشند. اگر مسئولان در روش خود تجدیدنظر نکنند و همچنان در فوتبال عقل کل‌مآبی را حاکم نمایند و به‌جای شنیدن انتقادها و گوش کردن به آنها در فکر مقابله، تخریب و گل‌آلود کردن آب باشند و اگر همچنان آویزان‌ها، فرصت‌طلبان و انگل‌های شناخته‌شده در تصمیم‌گیری‌ها نقش اساسی داشته باشند امیدواری برای موفقیت‌ها و پیروزی‌ها و نقش آفرینی‌ها سرابی بیش نخواهد بود.