آنتی‌والیبال زمانه‌ات را بشناس !!

‍

ساعتی که خوابیده؛ روزی دو بار زمان رو درست نشون می‌ده، ولی ساعتی که غلط کار می‌کنه؛ هیچ‌وقت زمان رو درست نشون نمی‌ده!
خبرگزاری صداوسیما در یادداشتی به قلم انسیه ورزنده با تیتر «چرا عاقل کند کاری که…» و خبرگزاری فارس در گزارشی با تیترهای «تلاش نافرجام برای حضور در والیبال امیدهای آسیا/ یک صبر کن و هزار افسوس مخور!» از تغییر نظر فدراسیون و تلاش برای بازگشت ایران به پیکارهای امید آسیا نوشته‌اند که بی‌نتیجه مانده است.
یک منبع آگاه در فدراسیون ضمن تأیید آنچه در خبرگزاری‌ها منتشر شده، به پایگاه خبر والیبال گفت که علت عدم پذیرش درخواست ایران از سوی کنفدراسیون آسیا «بسته‌شدن جدول مسابقات و عدم امکان تغییر آن» بیان شده است!
پر واضح است که آنچه کنفدراسیون آسیا اعلام کرده اگرچه در ظاهر دلیل است، ولی در حقیقت بهانه‌ است.
واقعیت این است که آسیایی‌ها از جهانی‌شدن این سال‌های ایران دل خوشی ندارند؛ چون باعث نمایان شدن کم‌کاری و عقب‌ماندگی خودشان شده است. آن‌ها دنبال بهانه می‌گردند تا ایران را از چرخۀ رقابتی والیبال قارۀ کهن خارج کنند و ایران با یک انصرافِ نسنجیده لااقل در بخش امیدها طوری بهانه را به دستشان داد که حالا حتی در فاصلۀ 50 روز مانده به برگزاری مسابقات هم حاضر نیستند، ایران را در آن بپذیرند!
این در حالی است که مثلاً جدول مسابقات باشگاه‌های آسیا در روز اول پیکارها به دلیل عدم حضور دو تیم، در کسری از ثانیه تغییر کرد و آب هم از آب تکان نخورد. اما وقتی کنفدراسیون آسیا نخواهد کاری را انجام دهد، حتی در فاصلۀ 50 روز مانده تا وقوع آن هم بهانه می‌آورد و انجام نمی‌دهد.
با این وجود، اگر قصد فدراسیون واقعاً حضور در مسابقات امیدها باشد، کنفدراسیونِ ناچیز آسیا قدرت مقابله با کشور اول رنکینگ قاره در جهان را نخواهد داشت. قطعاً طی یک تماس با فدراسیون جهانی، به آسیا حکم خواهد شد: «شانریت یادت باشه، ایران باید باشه!»
نکتۀ اول اینجاست که راه ندادن به امیدهای آسیا توهین بزرگی به والیبال ایران است که شایسته نیست فدراسیون از آن به سادگی بگذرد. اگر منافع ملی و نام ایران را مد نظر قرار دهیم، درمی‌یابیم که این یک مقولۀ حیثیتی است که باید با دیپلماسی ورزشی و روابط پیدا و پنهان -از محمدرضا داورزنی در هیأت‌ رئیسۀ فدراسیون جهانی گرفته تا دیگران- همه را بسیج کرد تا نام ایران به عرصۀ امیدهای آسیا برگردد. این مانور قدرت‌ والیبال ایران است که حتی می‌تواند تعیین ریاست آیندۀ کنفدراسیون آسیا را نیز تحت تأثیر خود قرار دهد.
نکتۀ دوم اینکه وقت آن رسیده تا فدراسیون نام عامل یا عاملان اصلی اتخاذ تصمیم تعطیلی تیم‌های امید و انصراف ایران از مسابقات آسیایی را اعلام کند. تصمیمی که بدون کمترین بینش به سرمایه‌های داخلی و مناسبت‌های بین‌المللی، بدون کمترین دانش به گذشته و حال و آیندۀ والیبال ایران و کاملاً ضد والیبال گرفته شد و بارها از سوی رسانه‌ها و افراد آگاه والیبال به نقد کشیده شد تا کار به اینجا کشیده نشود، ولی افسوس!
نکتۀ سوم هم تکرار چندبارۀ ضرورت دقت در انتخاب همکاران فدراسیون است که افشین داوری باید جدی بگیرد، وگرنه همین می‌شود که مسؤول رویدادهای بین‌المللی فدراسیون، بازیکنان ایران را اصلاً نمی‌شناسد! وی در پاسخ به خبرگزاری فارس دربارۀ این مطلب که «بازیکنانی مانند علی رمضانی، رسول آقچه‌لی، اسماعیل مسافر، طیب عینی، میربابک موسوی و… از جمله نفراتی‌اند که اگر تیم امید تشکیل می‌شد، می‌توانستند در خدمت تیم باشند»، گفت: «این‌ها چه کسانی هستند و کجا بازی کرده‌اند؟!»(منبع:ایران اسپورت پرس).