کاراته ایران نیازمند تحول

کاراته ایران مشکلات فراوانی دارد که سالها در سایه مدال آوری و افتخارات فردی به فراموشی سپرده شده است. این رشته دیرزمانی است در چنبره افکار پوسیده و کپک زده در نداری و عقب ماندگی اداری و تشکیلاتی و زیرساخت ها دست و پا می زند.
برای اثبات این ادعا کافیست بدانیم کاراته با این همه قدمت چشم به بذل عنایت ووشو دارد تا شاید از تالارهای اختصاصی آن رشته برای برگزاری مسابقاتش بهره ببرد. هنر پشت هم اندازن در کاراته این است که یک تالار اجاره ای را به گونه ای در اختیار بگیرند که مسابقات دو سه روزه را در یک روز برگزار کنند تا به جای اجاره سه روز یک روز اجاره بدهند!!!
پدرخوانده هایی که تا دیروز از سوی مدیریت امروز بلای نازل شده خوانده می شدند امروز یا در سایه در حال توطئه هستند و یا دست در دست بازیچه جدید راه سفر توریستی و خوش خدمتی را تجربه می کنند.
نسخه نخ نما و بی حاصل دوره سرپرستی رییس فعلی اوج هنر به کار گرفته شده است. حضور یک لولو سرخرمن به بهانه ارتباط با وزارت و پشت هم اندازی و باز هم پشت هم اندازی…
امروز را طوری پشت سر گذاشتن تا شاید فردا معجزه ای رخ دهد. جمع کردن چند نفر به به و چهچهه زن تا سرمان عین سر شاه شود. انگار این رشته دچار نفرین ابدیست تا فقیرترین رشته ورزشی باقی بماند.
هنوز غم عدم اعزام تیم های پایه به مسابقات آسیایی بر جان کاراته سنگینی می کند. هنوز رای دادن به خیرالموجودین کورسوی امیدی ایجاد نکرده آینده تیره و تار شده است. جوانان مستعد این مرز و بوم با اتکا به زحمات خود مدالی گرفتند و افتخاری آفریدند. همین شد بلای جان کاراته. درست مثل همیشه تاریخ این رشته…
بی درنگ بنری و تبلیغی و داد و هواری که بله من آنم که رستم بود پهلوان… ما نیز به افتخار این قهرمانان کلاه از سر بر می داریم اما؛ مگر مدیریت فعلی در این میان کاره ای بوده است؟ هر کس آمد همین بود. بعد از این هم همین خواهد بود. پس برای خودتان تاج گل نفرستید و طاق نصرت نزنید.
کاراته فکر نو و همت بلند می خواهد که هنوزم برایش کیمیاست. با خلوت های چند نفره و باندهای بی بخار فرصت طلب کاراته ما به سامان نمی رسد. کاراته امروز چوب از راه رسیده های مدعی را می خورد. چه فرقی می کند من ترک باشم یا کرد و یا حتی از ورامین؟
فرهنگ سازی غلط حکم می کند چاپلوسی بالایی ها کنیم. توی سر زیر دستی ها بزنیم. با چند بنر و تبریک اعیاد و ایام سوگواری زودتر از بقیه روسای فدراسیون ها چنین وانمود کنیم که مدیریت یعنی این…
اما؛ چند روز که صبر کنیم دم خروس هویدا خواهد شد. فقط بیچاره ورزش که باید تاوان افکاری را بدهد که متولیان ناخوانده اش خیلی که هنر کنند تا نوک دماغشان را می بینند. همان ها که گوشه نشینی شان به یک تلفن دو ریالی بند است. تکرار آن روز خیلی دور نیست. منتظر تماشایش هستیم.(منبع: ایران اسپورت پرس).