گفتگوهای جهان را باد برد !

علی‌الحساب همۀ تخم‌مرغ‌های والیبال ایران توی سبد انتخابی المپیک است و همه باید با تصمیم خاموشی موقت چراغ لیگ بسازند.
صعود به المپیک از آسیا اگرچه برای ایران کار سختی نیست و در حالت عادی اصلاً نیازی به اندیشیدن و اتخاذ تدابیر ویژه(!) نداشت، ولی نابسامانی‌های اخیر، تصمیم‌گیرنده را بر آن داشته تا محکم‌کاری کند.
افزون بر مطالبۀ عمومی از والیبال برای حضور در المپیک، یک نکتۀ حیاتی هم این است که صعود به المپیک یعنی چشمک به اسپانسرینگ.
افت محسوس والیبال در نگاه جامعه طی یکی دو سال اخیر، روی خوش را طوری از حامیان مالی گرفته که اینک فدراسیون حتی خودش را هم نمی‌تواند اداره کند، چه رسد به برنامه‌ریزی برای تیم‌های ملی و والیبال ایران.
صعود به المپیک یعنی توجه مجدد اسپانسرینگ به والیبال، قبل از آنکه کمرش زیر بار بدهی‌های میلیاردی خم شود. توجه سرمایه به والیبال یعنی از کچلی درآمدنِ دور زمین در همین لیگِ بی یال و دم و اشکم.
اصل اغمای لیگ –آنچنان که دوم آذر نوشتیم- غلط است و تصمیم‌گیریِ فرادی به‌جای و برای جمع، از آن غلط‌تر. با این حال، می‌توان آن را به عنوان یک تصمیم اضطراری در برهۀ حساس کنونی(!) به زور پذیرفت، ولی از یاد هم نباید برد که اگر لیگ به‌جای اینکه فقط دورهمی دستمزدبگیرها باشد، -دور از واژه‌های شیک و دهان‌پرکن ولی نشدنی، مثل خصوصی یا مستقل- یک قوۀ کارساز و تأثیرگذار بود و می‌توانست در راهبرد والیبال ایران نقش ایفا کند، از گزند چنین آسیب‌های سراسری هم در امان می‌ماند.(منبع: ایران اسپورت پرس).