استاندار و تب بالای مدیریت ورزش و جوانان

چند روزی است که تب انتخاب مدیر کل ورزش و جوانان استان بدجوری در فضای مجازی بالا رفته است . نه به آن شوری شور نه به این بی نمکی. مدتی مدیدی است که این اداره کل را به حال خود رها کرده ایم و محمد رضا برادران سرپرست آن را در مقابل مشکلات و بخصوص طلبکاران رقابت های بین المللی و هیأت های ورزشی تک و تنها گذاشته و قدمی در ارتباط با تعیین تکلیف بدهی و پرداخت حق و حقوق مردم برنداشته ایم ولی به یک باره برای تعیین مدیر کل سنگ تمام گذاشته و حساسیتی بیش از اندازه و فوق سرعت نور نشان می دهیم.
این که چه کسی بیاید، چگونه بیاید، از چه کانالی حمایت شود، حامی اش چه ویژگی هایی داشته باشد،دوست و اطرافیانش در چه حدی باشند و بالاخره به درد مدیریت بخورد یا نه ربطی به این مطلب نداشته و ندارد.
روزگار بدی شده است، عجب صف بندی ها و موضعگیری هایی صورت می پذیرد، یکی با قاطعیت از انتصاب حرف می زند، آن دیگری تبریک پرمایه ای منتشر می کند، دیگری همه چیز را در حد شایعه تلقی می کند و فضا چنان قاراشمیش می شود که تر و خشک با هم می سوزد. این فضا حاصل یکه تازی ها در فضای مجازی و گشت و گذارهای چهره به چهره و خلاصه حاصلی از روش ناپسندیده انتخاب مدیر و انتشار خبر روند آن در سطح جامعه قبل از تحقق و عملی شدن مراحل مربوطه است.
هر کسی که انتخاب بشود و پرچم مدیریت ورزش و جوانان استان را به دست بگیرد راه بسیار دشواری در پیش خواهد داشت. ورزش دوستان و آن هایی که نان خود را در آمدن ها و رفتن ها جستجو نمی کنند باید دعا کنند که هر کسی که می خواهد این بار سنگین را بر دوش بکشد خدا یار و یاورش باشد.
حساسیت و اراده استاندار در روزهای اخیر برای مختومه کردن پرونده مدیریت ورزش و جوانان استان جای سؤال دارد. در شرایطی که مبارزه با کرونا در جامعه ایجاد کرده و در آستانه تعطیلات نوروزی و تشویق مردم برای ماندن در خانه ، اصرار بر تعیین تکلیف ورزش و جوانان عجله ای است که می تواند ورزش استان را در آینده با برخی از چالش ها مواجه نماید.
تجربه نشان داده است که بهنامجو استاندار اردبیل در مواقعی که نیاز به تغییر مدیریت و انتصاب مدیر جدید بوده برای ورزش استان وقت زیاد گذاشته و اهمیت بیشتری به آن داده است.
چرا وقتی زمان معرفی و انتخاب مدیر پیش می آید توجه ها و حساسیت ها به ورزش افزایش پیدا می کند؟ چرا تاکنون یک صدم حساسیت های انتخاب مدیر را متوجه رفع مشکلات ورزش و هیأت های ورزشی نکرده ایم؟
در دو سال گذشته ده ها مطلب در مورد ورزش و توقع اهالی آن ، حداقل توسط پایگاه ناظر ورزش منتشر شده است ، کدام یک از خواست های منطقی و اصولی آن مورد توجه قرار گرفته است؟
آیا برای ورزش استان دردی بالاتر از دردی به نام ورزشگاه علی دایی وجود دارد؟ آیا قهرمانان و افتخار آفرینان ورش استان نیاز به حمایت ندارند؟ سعید علی حسینی چهره نامی و محجوب وزنه برداری جهان از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده ولی تاکنون هدیه افتخار آفرینی های خود را دریافت نکرده است و در دام امروز و فردای مسئولین گرفتار شده است.
آیا تیم های فوتبال استان در مبارزه با مرگ و نابودی سزاوار حداقل یک احوال پرسی نیستند؟ و آیا زحمتکشان و تلاشگران صادق عرصه ورزش لیاقت حضور در یک جلسه هم اندیشی با استاندار و بیان مشکلات را ندارند؟ آیا کافی است که حمایت از ورزش را در انتخاب مدیر و میزبانی مسابقات بین المللی و به جا گذاشتن بدهی خلاصه نمائیم؟
در دو سال اخیر مطالب مختلفی در ارتباط با اوضاع ورزش و قهرمانان خطاب به استاندار اردبیل منتشر کرده ایم. “انتظار فوتبالی های اردبیل از استاندار”، “مطالبات ورزش از استاندار”، “ورزش استان در انتظار تصمیم استاندار”، “آقای استاندار منتظریم؛ ورزش استان نیازمند حمایت است”، “آقایان مسئول ؛ به داد فوتبال و ورزشگاه علی دائی برسید”، “جایگاه ورزش و فوتبال در برنامه های مسئولین”، “وضعیت غیر قابل تحمل ورزشگاه علی دایی”، “آیا این وعده ها عملی می شود”، “آقای استاندار از شما گله مندیم، گله مند: و …. از آن جمله می باشند ولی آیا از روند بهبود اوضاع چیزی دستگیرمان شده است. چقدر باید گفته شود که سرمایه عظیمی چون ورزشگاه علی دایی از بین رفت، آیا گوش شنوایی برای شنیدن این فریادها جود ندارد؟
برای هر عزیزی که که با انتخاب ، حمایت، پشتیبانی و نظر استاندار به مدیریت ورزش جوانان برسد آرزوی توفیق و موفقیت داریم ولی بدانیم که دردِ ورزش ما دردِ افراد نیست بلکه دردِ نگرش و افکاری است که بر آن سایه افکنده است. تا زمانی که تغییری در این افکار ایجاد نشود جابجایی افراد در مدیریت ها نمی تواند گوشه ای از دردهای آن را درمان نماید.