به بهانه هفته تربیت بدنی ورزش، ارتقاء دهنده روح تعاون و همکاری در جامعه

هفته تربیت بدنی و ورزش بر کلیه ورزشکاران، مربیان، تلاشگران این عرصه و مسئولین صادق، بی غل و غش و عاشق خدمت بی منت مبارک باد.

تربیت بدنی یک پدیده اجتماعی است که با توسعه آن می توان استحکام روابط افراد و تأمین سلامت جسم و روح آن ها را شاهد بود.

ورزش می تواند ویژگی هائی همچون بزرگواری، شجاعت، استواری، ثبات قدم، همکاری، گذشت، اعتماد به نفس، دست گیری از ناتوان و …. را تقویت کند و روح تعاون و همکاری را در جامعه ارتقاء ببخشد.

ورزش بهترین وسیله و عامل برای افزایش شور و نشاط اجتماعی و شادابی و پویائی جامعه می باشد.

اختصاص هفته ای به نام تربیت بدنی برای دنبال کردن و تحقق اهدافی صورت گرفته است که مهم ترین آن ها، آشنائی جامعه با اهمیت و اثرات کاربرد ورزش در زندگی فردی و اجتماعی، اشاعه و ترویج و توسعه ورزش در خانه و خانواده و هدایت و ارشاد جامعه به ورزش همگانی می باشد.

اجرای برنامه های کلیشه ای و تلاش برای بالا بردن آمار تا چه میزان می تواند مسئولین آمار محور ما را در رسیدن به اهداف این هفته یاری نماید؟ آیا برنامه هائی که می توانند پیوند دهنده خانواده ها با ورزش باشند باید فقط در هفته تربیت بدنی به مورد اجراء گذاشته شد و پیامدها و نتایج آن ها مورد بررسی قرار نگیرند و در برنامه ریزی ها مورد توجه نباشند؟

آن هائی که سنگ علمی بودن را بر سینه می زنند و خیلی ها را با آویزان شدن از این قبیل اصطلاح های دهان پر کن مورد حمله قرار می دهند در چارچوب مسئولیت خود وظیفه دارند تأثیراتِ شان در دست یابی به اهداف تربیت بدنی را به صورت مستند برای اطلاع افکار عمومی اعلام نمایند.

تا زمانی که ورزش به بخش مهمی از زندگی تبدیل نشود و اقشار مختلف، ورزش را جزئی از برنامه های روزمره قرار ندهند امید برای همگانی شدن ورزش و رسیدن به اهداف متعالی هفته تربیت بدنی دور از دسترس خواهد بود.

چهارمین اختر تابناک امامت و ولایت می فرمایند: “بدن بر تو حقی دارد. حق آن است که آن را سالم، نیرومند و مقاوم در برابر شداید و سختی و در کمال نگهداری کنی.
این فرمایش امام معصوم(ع) با روی آوردن به ورزش می تواند محقق شود. ورزش قادر است جسم و جان را از آلوده شدن به گناهان و پستی ها در امان نگه دارد.

امید می رود ورزش و اداره امور آن را، هم در سطح کلان و هم در سطح خرد به دست افرادی بسپارند که اعتقاد قلبی به ورزش و اثرات آن در جامعه داشته باشند. آن هائی که ورزش را پلی برای رسیدن به اهداف دنیوی و پست و مقام های زودگذر قرار می دهند قادر به انجام وظیفه و هدایت جامعه به سوی نقاط ایده آل و مورد قبول نخواهند شد.