اخبار کرونایی و دردهای بی پایان

خبر درگذشت یکی از همکاران مطبوعاتی کرمانشاهی در اثر ابتلا به کرونا و در کنار آن افزایش آمار جان باختگان بیماری کووید۱۹ در استان حوصله ای برای نوشتن، علاقه ای برای مطالعه، تحملی برای شنیدن خبرهای ناگوار، ظرفیتی برای قبول مشکلات روزافزون زندگی و ذوقی برای پاسخ گویی به تماس های تلفنی باقی نمی گذارد.
وقتی نگاهی به وضعیت شهر می اندازی همه چیز را عادی می بینی، انگار نه انگار که خطر عظیمی در کمین همه رهگذران است. خطری که می تواند با کوچکترین سهل انگاری پرونده حیات و زندگی افراد را مختومه کند و غمی عظیم و جانکاه بر خانواده ها حاکم نماید.
بپذیریم که ویروس کرونا قوی و ضعیف و مرد و زن و بچه و بزرگ نمی شناسد. گرفتارمان بکند دمار از روزگار در می آورد، یقه را گرفت به سختی حاضر به رها کردن می شود. چرا وظیفه خود را در قبال محدود کردن دایره عمل ان به خوبی انجام نمی دهیم ؟چرا برای برپایی مراسم مختلف اصرار و پافشاری می کنیم؟ چه کسی گفته است که خوشبختی زوج های جوان در گرو برگزاری جشن های عروسی است؟ از جانب کدام فرد مورد اعتماد برگزاری مجلس ترحیم تنها شرط آمرزش نوگذشته ها بیان شده است؟ چرا باید مسافرت ها با شدت هرچه بیشتر ادامه پیدا بکند؟مگر مسافرت ها و دورهمی های خانوادگی آن چنان مهم است که ترک آن به مدتی محدود عواقب وخیمی به دنبال می تواند داشته باشد؟ و ده ها و ده ها چرای دیگر که همه می توانند نمونه ای از بی توجهی ها و خطرپذیری هموطنان ما باشند.
تا مردم خود همت نکنند و به ترک برخی از رفتارهای غیرضروری روی نیاورند و توصیه های متخصصین امر را به کار نبندند، وضعیت از این که هست بدتر خواهد شد، خانوادهای زیادی با از دست دادن عزیزانشان داغدار می شوند،چه خانواده هایی که بی سرپرست شده و فصل جدیدی از مشکلات و بدبختی ها در کتاب زندگی شان آغاز می شود و چه انسان های بزرگ و سرمایه های عظیمی که با ندانم کاری ها به خاک می سپاریم و به دنبال همه این ها فقط حسرت می خوریم.
آیا حسرت خوردن و گریه کردن و زانوی غم در بغل گرفتن می تواند چاره ساز باشد؟ مسلما جواب منفی است. پس هموطن بیاییم در اجرای پروتکل های بهداشتی مصمم تر باشیم و دیگران را نیز برای رعایت آن تشویق و ترغیب نماییم. یا حق.