درب هیاتی که قادر به برگزاری مسابقه نیست باید تخته بشود

از موقعی که لیگ به اصطلاح برتر استان در فوتبال آغاز شده است هفته ای نبوده که مشکلی پیش نیاید. بعد از هر مشکل نوشتیم و گفتیم که اگر آقایان همچنان بر رروی تخلفات چشم بپوشند و نتیجه گیری در برخورد با عوامل درگیری ها را به زمان بسپارند تا بتوانند همچنان خیلی ها را از خود راضی نگاه دارند باید در انتظارز تکرارمشکلات با شدت بیشتر بود. فریاد زدیم ولی کسی به حرف های حق گوش نکرد و برای درمان این بیماری نسخه شفابخشی تجویز ننمود.
کم کاری کردند و مشکلات مسابقات و لزوم رفتار قاطعانه را پشت گوش انداختند تا امروز نیز در پارس آباد صحنه های زشت دیگری در ورزشگاه دیده شد.
تعارفی نیست و به دلایل مختلف نمک پرورده هیات فوتبال نبوده و نیستیم که چشم بر روی واقعیت ها ببندیم و از یکی از بزرگ ترین معضلات فوتبال استان سخن نگوییم و وظیفه خود را در قبال سالم سازی فضای فوتبال با برخی از چیزها معامله بکنیم. اگر اقایان در مسائل پیش آمده در هفته های گذشته در اردبیل و بیله سوار قاطعانه و به موقع تصمیم می گرفتند امروز در پارس آباد حرکات ناپسند دیگری چهره خود را نشان نمی داد.
در پارس آباد مغان در جریان دیدار دو تیم نمایندگان گرمی و پارس آباد که به داوری شرفی در حال انجام بود در دقیقه 63 تیم گرمی اولین گل این دیدار را به ثمر می رساند و در دقیقه 65 یکی از بازیکنان پارس آباد با کارت قرمر داور از بازی اخراج می شود. از این جا به بعد اوضاع متشنج می شود. داور و ناظر داوری ضرباتی را نوش جان می کنند و بازی نیمه تمام می ماند.
هیاتی که نتواند یک دوره مسابقه را با کم ترین حوادث و اتفاقات برگزار کند و به پایان برساند بهتر است که درب آن را تخته بکنند و طرحی نو در اندازند تا دیگر صحنه های سؤال برانگیز را به طور متوالی و سریال وار شاهد نباشند.
برای استانی که لیگ برترش با مسائل حاشیه ای همراه باشد و مسابقات لیگ یک و دو نداشته باشد و رقابت های سطوح پایه نیز با اندک تعداد تیم ها برگزار شود ، آن همه تعریف و تمجید و آمارهای آنچنانی که نیاز ندارد. فوتبال را تعطیل کنید و یا به صاحبانش بسپارید که حداقل بتوانند مسابقاتی بدون حاشیه برگزا کنند.
آنهایی که دغدغه ورزش را دارند و ادعای طرفداری از آن را داشته و لزوم حاکمیت اخلاق ورزشی را شعار می دهند آیا نباید در برابر کتک خوردن داوران در رقابت های لیگ به اصطلاح برتر استان موضعگیری بکنند و نصیحت فرمایند و ارائه طریق نمایند تا از تکرار این قبیل حرکات جلوگیری شود.
تجربه می گوید که باید اتفاقی بالاتر و تاسف آورتر از کتک خوردن داور و ناظر پیش آید تا اقایان در مقابله با این رفتارها تصمیم گیری بکنند .و بنابراین امیدی به برخورد و اتخاذ تصمیم مناسبی نیست. کارهای واجب تری چون انتخابات هیات در پیش است. باید برای آن سرمایه گذاری کرد.