فضول باشی برای اینکه بتواند از گزند ویروس کرونا در امان باشد در خانه می‌ماند تا احتمال آلوده شدن خودش را به حداقل برساند. اوقات بیکاری را در خانه با تلفن و زنگ زدن به دوستان و آشنایان سپری می‌کند. این بار که زنگ زد بدون مقدمه گفت: معلوم بود که نمی‌شود، بی‌خودی شعار دادند، اظهار تمایل کردند و خواستند توپ را به میدان دیگران بیندازند و در نزد علاقه‌مندان به فوتسال خود را عاشق و واله این رشته قلمداد بکنند و به این ترتیب عده‌ای را به هوادار خود تبدیل نمایند. در ادامه گفت: بله، فوتسال جام رمضان...

برخلاف معمول این بار من به سراغ فضول باشی رفتم و با تماس تلفنی خواستم که سال جدید را به او تبریک بگویم. تا صدای من را شنید با دلخوری گفت: در اوضاع اقتصادی حاکم نه عید می‌چسبد و نه تبریک گفتن. تعطیلات تمام نشده توان جیب من تمام شده و قدرتی برای خرید لوازم مورد نیاز نمانده است. پس نه حوصله تو را دارم و نه می‌خواهم حرف‌هایت را بشنوم و نه دوست دارم از اوضاع ورزش بگویم و یا از وضعیت کرونا و تعداد بستری‌‌ها و فوتی‌‌ها از تو بپرسم. گفتم: چه خبره داداش، عید و این همه...