عید نوروز،جام عقاب،فوتبال پویا و مرحوم هوشنگ چمن آرا

یاد دهه ۵۰ و ۶۰ بخیر. سال هایی که فوتبال اردبیل در آسمان ها سیر می کرد. بیش از ۹۶ تیم در رده های مختلف سنی فعال بودند. در بهار و تابستان وقتی تاثیر گذارترین مرد ورزش منطقه یعنی مرحوم اژدر بابازاده درب ورزشگاه تختی را باز می کرد تا لحظه غروب آفتاب در زمین خاکی مسابقات مختلف برگزار می شد.
چه ایامی بود ،همه بی ریا،پاک و به دور از هرگونه منیت و خودنمایی به فوتبال خدمت می کردند.
چه تماشاگرانی داشتیم. مردانی مرد و عاشقانی مثال زدنی و دوستانی وفادار و یارانی با صفا که تا دورترین نقاط کشور با هزینه شخصی به عشق فوتبال ،تیم های شهر و دیارشان را تنها نمی گذاشتند و از این بابت به این و آن منت نمی گذاشتند.
عجب روزهایی بود ،کری های معمولی فوتبال هیچ وقت در حمایت از این رشته نمی توانست رد پایی منفی برجای بگذارد. هر چه بود عشق بود و امید و حمایت و امیدواری به آینده. چه فضایی داشت فوتبال آن روزهای اردبیل،فضایی آرام و به دور از هرگونه حاشیه و حاشیه سازی،نامردی،ناجوانمردی و عاری از هرگونه رفتارهای مشکوک و خودمحورانه و سرشار از وحدت و یک دلی.
فوتبال دهه ۵۰ و ۶۰ اردبیل مجسمه تلاش،ایثار،یک رنگی،تعصب،مردانگی،آزادگی ،افتادگی،گذشت و پهلوانی بود. فوتبال اردبیل در آن سال ها حکم یک خانواده را داشت و گفتن از آن دوران و نوشتن از خاطرات خوش ایام می تواند لحظه های شیرینی را بر آن هایی که آن روزها را از نزدیک دیده اند ایجاد بکند.
مقصر نمی دانم کسانی را که تا اسم و یادی از فوتبال دهه ۵۰ و ۶۰ به میان می آید فورا برآشفته می شوند و چنان موضعگیری می کنند تا شاید بتوانند از تکرار آن جلوگیری بکنند. چرا که این آقایان و حضرات آن لحظه ها و روزها و ایام باشکوه را ندیده اند و حتی نمی توانند تصورش را بکنند،فکر می کنند فوتبال همان بوده است که الآن می بینند و اگر باشد در میان صاحبان این فکر، افرادی که در آن ایام بوده اند ولی امروز به دلایلی چشم بر روی واقعیت ها می بندند و هم آواز با بدخواهان و دشمنان فوتبال آن ایام می شوند فرزندان ناخلف فوتبال هستند. ولی باید بدانیم و بدانند که این قبیل رفتارها و اظهار نظر ها نمی توانند به اندازه سرسوزنی از عظمت ،بزرگی و اقتدار فوتبال اردبیل در آن سال ها کم بکند. آن هایی که امروز شعار توسعه پایدار در فوتبال اردبیل را سر می دهند در خوشبین ترین حالت باید بیش از ۳۰ سال تلاش کرده و برنامه ریزی نمایند تا شاید بتوانند فوتبال امروز اردبیل را به مرز آن سال ها برسانند.
درد زیاد است و گوش شنوا کم. این مقدمه طولانی بهانه ای بود تا در آستانه سال نو گریزی به جام عقاب اردبیل داشته باشیم. از اوایل اسفندماه فضای فوتبالی اردبیل در اختیار جام عقاب قرار می گرفت. دست اندرکاران تیم ها پرس و جو می کردند تا شرایط حضور در رقابت ها توسط خدمتگزار صادق فوتبال شهر مرحوم هوشنگ چمن آرا اعلام گردد. چه شور و شوقی و چه کری ها و خط و نشان کشیدن هایی و چه رقابت هایی و چه تماشاگرانی و چه مدیریت و قدرت رهبری که بر مسابقات حاکم می شد.
فوتبالی های اردبیل تعطیلات عید خود را در زمین عقاب سپری می کردند. تماشاگران تا پشت خطوط طولی و عرضی زمین به تماشای بازی می ایستادند و هیچ مشکلی پیش نمی آمد و مسابقات از اولین روز تا برگزاری فینال به خوبی برگزار می شد.
جام عقاب بهترین میدان برای جوانان جویای نام بود تا بتوانندخود را به مربیان و تیم های فعال تحمیل نمایند. جام عقاب محک بسیار مناسب و مطمین برای تیم ها در جهت آماده شدن برای رقابت های باشگاهی اردبیل بود.
بدون شک این روزها روح و روان پیشکسوتان در حال و هوای جام عقاب سیر می کند. جام عقاب در تاریخ فوتبال اردبیل نقطه عطفی به شمار می رود که قابل تکرار نبوده و نیست.
هر عاشق فوتبال اردبیل و آن هایی که در سرما و زیر بارش باران یا تابش آفتاب به تماشای رقابت های جام عقاب نشسته و یا در آن بازی کرده اند. اگر این روزها از حوالی زمین عقاب و بهشت فاطمه عبور کنند دل شان به درد می آید و از این که بهترین زمین خاکی و بازیکن پرور اردبیل به یک ساختمان اداری تبدیل شده است افسوس می خورند.
در آستانه سال نو یاد و خاطره همه زحمتکشان جام عقاب را گرامی داشته و به روح مرحوم هوشنگ چمن آرا بنیانگذار این جام درود می فرستیم و از خداوند متعال برای آن مرحوم مغفرت آرزو بکنیم.
در پایان به کسانی که تازگی ها در فوتبال اردبیل آفتابی شده و به نوعی در این عرصه صاحب نطر شده اند باید یادآوری شود که از زیر سوال بردن فوتبال دهه ۵۰ و ۶۰ به بهانه های آنچنانی و برای توجیه عملکردها و رفتار هاخودداری نمایند چرا که در صورت ادامه دادن ،ناراحتی و دلخوری پیشکسوتان واقعی فوتبال را فراهم می کنند. آن ها نباید دل به حمایت ها و مانورهای پیشکسوتان قلابی فوتبال بدهند. یا علی.