رقابت های باشگاهی اردبیل، ورزشگاه خالی و همت هیأت شهرستان


زندگی این روزها آنقدر پرفشار و پراسترس شده است که حتی یادآوری روزهای خوب گذشته هم نمی تواند تأثیری در کاستن از تنش و تشویش داشته باشد.
مشکلاتی که امروزه با آن دست به گریبان هستیم با مرور خاطرات گذشته ما را بیشتر با غم و اندوه هم آغوش می کند و این امر در ورزش و فوتبال می تواند برای ما بسیار آزار دهنده و ملال آور باشد.
نمی دانم از دوران نوجوانی تا حال چند بار در ورزشگاه تختی حضور یافته ام. مگر می توان تعداد دفعات آن را تخمین زد؟ این ورزشگاه برای افرادی چون من خاطره انگیز بوده و هر متر و وجب به وجب آن برای ما خاطره است.
در این ورزشگاه لحظه های لذت بخشی داشته ایم. پیروزی های بزرگ و موفقیت های چشمگیر ورزشکاران را تا دلمان بخواهد در این ورزشگاه پیر شاهد بوده ایم. وقتی به محوطه دل انگیز و باصفای آن قدم می گذارم همچنان دلم به هزار سو پر می کشد. استادیوم پیر هنوز هم برای من و هم سن و سالهایم دوست داشتنی است.
امروز بعدازظهر برای تماشای بازی گلبالیست های دوست داشتنی و قهرمان اردبیل باز هم قدم به محوطه نشاط آور آن گذاشتم. در راه رسیدن به سالن شهید آسمانی برگزاری مسابقه فوتبال در زمین چمن ورزشگاه نظرم را جلب کرد. علی رغم سردی هوا و وزش باد سوزناک برای دقایقی به تماشای مسابقه مشغول شدم. بلافاصله فهمیدم که مسابقه در حال انجام از سری رقابت های باشگاهی شهرستان اردبیل است . در ورزشگاه به تعداد انگشتان دو دست تماشاگر نبود. به یاد روزهایی افتادم که دیدارهای باشگاهی اردبیل بیش از سه و چهار هزار تماشاگر را به ورزشگاه جذب می کرد. صحنه های زیبایی را که در آن سال ها (دهه 50 و 60) در ورزشگاه خلق می شد را از ذهنم گذراندم . بازی های پرسپولیس و پاس، دارائی و استقلال، سینا و ستاره ، بابک و شاهین و…. را مرور کردم ، گل زنی های سعید باباوند، دفاع بی نقص محمد قلیزاده، شوت های تماشایی مقصود بایرامی، ریزه کاری های شعبان عیوضی، سرزنی های سید سیاهی، اقتدار و مدیریت هوشنگ چمن آرایی، استارت های ایوب ورقایی، میدانداری میر اسماعیل سید هاشمی، بازی هوایی موفق تورج عزیزی، عکس العمل های درون دروازه رحیم زرگین و جعفر قدیرنژاد و …. همه را در کوتاه ترین زمان ممکن مشاهده کردم و آنگاه غمی به وسعت دریا در دلم جا گرفت و برای آن روزها افسوس خوردم و برای کسانی که فوتبال ما را به وضعیت فعلی رسانده اند لعن و نفرین کردم.
به راستی بر سر فوتبال ما چه آورده اند که در مسابقات باشگاهی آن بیش از 10 نفر تماشاگر حضور پیدا نمی کند؟ فوتبال ما را چه کرده اند که برگزاری مسابقات شهر اردبیل ما را به شادی واداشته و به قدردانی وادارمان می کند؟
حال اگر دهها که نه بلکه هزاران بار آقایان بیایند و از آمار 500 تیم فعال ، صدها مسابقه و هزاران مقام های آنچنانی دم بزنند و مدعی توسعه پایدار این رشته در سطح استان بشوند دردی از درد ها درمان نمی شوند بهتر است نیم نگاهی هم به واقعیت های موجود فوتبال این استان بیندازند و تا حدودی از دایره خودمحوری خود را نجات بدهند.
برگزاری مسابقات اقدامی ستودنی
بدون توجه به تعداد تیم ها، وابستگی و نام و محل آنها و کیفیت بازی های برگزار شده باید ستود همت کسانی را که بعد از مدت ها برای پهن کردن بساط رقابت های فوتبال در اردبیل اقدام کردند. در سال های اخیر چنان ضربه هایی به فوتبال اردبیل وارد شده است که قامت آن را خمیده، دست و پایش را لرزان، چشمهایش را کور، گوش هایش را کر کرده و آن را به موجودی نحیف و در حال موت تبدیل کرده اند.
حال در پشت اقدامات منجر به نابودی فوتبال اردبیل چه بوده و هست بماند که بحث دیگری را می طلبد. ولی همین که در گیرودار مخالفت ها و دشمنی ها با فوتبال اردبیل هیأت شهرستان به برگزاری این مسابقات اقدام کرده است جای خوشحالی دارد و امید است که این رقابت ها تجربه ای برای گسترش و بالا بردن کیفیت آن در سال های آینده باشد .البته به شرطی که اجازه برای نفس کشیدن به فوتبال اردبیل داده شود.