چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است

به دنبال مسائل حاشیه ای پیش آمده در جریان دیدار دو تیم شهرداری اردبیل و آستارا و نقش ورزشگاه بدون امکانات علی دائی در دامن زدن به برخی از حاشیه ها و انتشار مطلب “اقایان مسئول به داد فوتبال و ورزشگاه علی دائی برسید” علاقه مندان به فوتبال در تماس های مختلف ضمن تأئید مطالب ذکر شده در مورد این ورزشگاه تعیین تکلیف آن را خواستار شدند.
ضرب المثل معروفی است که می گوید: “چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است؟ این ضرب المثل در کشکول طبسی حائری به صورت یک بیت شعر آمده است :
خواهم که بنالم زغم هجر تو گویم
آن جا که عیان است چه حاجت به بیان است
این ضرب المثل با سرنوشت ورزشگاه علی دائی همخوانی دارد. کسی اگر زمینه اطلاعات قبلی در مورد آن نداشته باشد و قدم به محوطه ورزشگاه بگذارد مسلما در کمترین زمان به فرسوده بودن، مشکلات متعدد و مایه شرمندگی بودن آن پی می برد. تازه اگر بفهمد که این پروژه تحویل کامل نشده به بهره بردار به این وضعیت دچار شده است شاخ در آوردنش حتمی خواهد بود.
رسانه وظیفه اش بازگو کردن واقعیت ها و انعکاس آن ها است. این که مسئولین تا چه حد در مقابل آن ها و برطرف کردن نقاط ضعف و موانع موجود اقدام می کنند بحث دیگری است. ما بر حکم وظیفه بارها به لزوم تعیین تکلیف مجموعه در پایگاه اشاره کرده ایم . مطالب “وضعیت غیر قابل تحمل ورزشگاه علی دائی” و “شرمساری حاصل میزبانی در ورزشگاه علی دائی” که در دی و اسفند ماه سال 97 منتشر شده است نمونه ای از مطالب ذکر شده است. گویا مسئولین ما کارهای بسیار ضروری و واجب تری از رسیدگی به حال و روز ورزشگاه علی دائی دارند و برای آن پشیزی ارزش قائل نیستند چه اگر غیر این بود حتما تا به حال عکس العمل نشان داده و اقدام عملی می کردند.
ممکن است فردا برخی از تطمیع شدگان و کسانی که خود را علامه دهر می دانند و در فوتبال عناوین تعجب برانگیزی را یدک می کشند و در فضای مجازی به کمک دوستانشان دست به قلم می شوند و ادای نویسندگان و روشنفکران را در می آورند، از ورزشگاه علی دائی تعریف های مختلفی بکنند و بدین وسیله مراتب سرسپردگی خود را به خاطر اخذ برخی از امتیازات به اثبات برسانند و به ما و دیگر منتقدان وضعیت ورزشگاه علی دائی بتازند اما این واقعیت را که ورزشگاه شرایط برگزاری یک مسابقه محلاتی را نیز ندارد روشن و آشکار است و این که چرا تاکنون با وضعیت موجود نسبت به استفاده از آن اصرار می ورزند خود جای سؤال دارد.
جالب است بدانیم که می گویند مدیر کل ورزش و جوانان در بهمن ماه سال 97 در نامه ای به رئیس اداره ورزش و جوانان اردبیل به صراحت اعلام کرده است که تا اطلاع ثانوی از برگزاری مسابقات رسمی در آن مجموعه جلوگیری نمایند.
این که چرا تاکنون این دستور اجراء نشده و اصرار برای بهره برداری از مجموعه ای که بی نصیب از حداقل های مورد نیاز است به چه دلیلی است معلوم و مشخص نمی باشد.
مسلما اگر اتفاقی در آن زمین برای یک ورزشکار و یا تماشاگر و همراه تیم بیافتد چه کسی می تواند جوابگو باشد؟ با نامه مدیر کل شک نباید کرد که در صورت بروز حادثه آتش بی توجهی ها و احیانا وجود برخی رابطه ها دامن نفرات پائین سلسله مراتب اداری را خواهد گرفت.
برای جلوگیری از هرگونه اتفاقی که می تواند عواقب تأسف باری را به دنبال داشته باشد اجرای دستور مدیر کل ضروری است. سلامتی ورزشکار و آینده ورزشی بازیکنان و کادری که از آن مجموعه برای مسابقه و یا تمرین استفاده می کنند باید در اولویت قرار بگیرد.
بارها گفته شده و تکرار آن باز لازم و ضروری است که استاندار اردبیل در میان برنامه های عمرانی اش باید در گوشه ای به این ورزشگاه اختصاص بدهد و اولویت ویژه ای به سروسامان دادن آن قائل شود.
امید می رود این بار و در آغاز سال 98 مسئولین استان با ورزش و اماکن ورزشی نیمه تمام و در حال تخریب مهربان باشند.
رسیدگی به امور این اماکن و بخصوص ورزشگاه علی دائی ده ها بار ضروری تر از میزبانی مسابقات بین المللی است . امید می رود که این امر مورد توجه قرار بگیرد، امیدواریم و باز هم امیدواریم.