سید فرهاد جلیل القدر:توجه به تیم های پایه تنها راه نجات فوتبال اردبیل

سید فرهاد جلیل القدر سال ها در تیم های عقاب، ذوب آهن و شهرداری اردبیل برای دفاع از حیثیت فوتبال منطقه به میدان رفته و در مقطعی پیراهن تیم راه آهن تهران را نیز برتن کرده است.

جلیل القدر یکی از وفادارترین بازیکنان برای تیم شهرداری محسوب می شد. در هر زمانی که به وجود او در تیم نیاز بوده با آغوش باز به کمک محبوب ترین تیم های منطقه شتافته و از این بابت از جمله بازیکنان متعصب شهرداری محسوب می شد. او در سال 1358 در یک خانواده ورزشی متولد شده و بعداز سال ها خدمت به فوتبال در سال 92 از فوتبال خداحافظی کرده و به مربیگری روی آورده است.

جلیل القدر را برحسب اتفاق ملاقات کردیم. از فوتبال اردبیل و جوحاکم برآن دل پرخونی داشت. از درد همیشگی و دائم فوتبال یعنی نبود حمایت کننده مالی، عدم هماهنگی بین مربیان فعال، نبود زیرساخت های مورد نیاز در تیم‌ها و بی‌توجهی مسئولان نسبت به جذب سرمایه‌گذار در فوتبال و حفظ آن ها با ما سخن گفت.

او معتقد است که نجات فوتبال اردبیل و هدایت آن به سمت پیشرفت و توسعه و برای رقم زدن روزهای خوش برای پرطرفدارترین رشته ورزشی، توجه به تیم های پایه باید مورد توجه قرار بگیرد. البته راه اندازی مراکزی به نام مدارس فوتبال بدون برخورداری از زیرساخت ها و استفاده از مربیان کاربلد و باکارنامه نمی تواند گرهی از مشکلات فوتبال را باز بکند. وقتی تیم های فعال در پایه دارای تشکیلات منظم باشند مربی نمی تواند همه کاره و تصمیم گیرنده نهائی باشد در چنین صورتی حرف اول و آخر را مدیران هر مجموعه می توانند بزنند. فوتبال ما و تیم هائی که به نمایندگی از استان در رقابت های کشوری حضور داشته اند بارها چوب رفتارهای خودمحورانه برخی به اصطلاح مربیان پایه را خورده و تاوان سنگینی نیز برای تصمیمات با منشاء حسادت آن ها پرداخته است. بارها اتفاق افتاده که عده ای از مربیان برای همکاری با  تیم هایی که در رقابت های کشوری حضور دارند روی خوش نشان نداده اند.

بخش دیگری از سخنان فرهاد جلیل القدر به شرح زیر است:

*درتیم نونهالان شهرداری مربی بودم باحداقل امکانات تمرین می کردیم. از ده تا توپی که در اختیار داشتیم یکی سالم و قابل استفاده نبود. به دلیل بی توجهی به خواست ها بعداز چهل روز کناره گیری کردم و متأسفانه با یک خسته نباشید خالی هم مواجه نشدم.

* در این شهر پیشکسوتان را نمی شناسند و حتی در خانه ورزشکاران یعنی اداره کل ورزش وجوانان نیز به چشم غریبه به ورزشکار قدیمی می نگرند. چرا باید من ورزشکار برای ملاقات با مدیر کل ورزش و جوانان ساعت ها منتظر بمانم . فرق بین من و یک شهروند عادی در مجموعه مدیریتی ورزش چیست؟ آیا کسی است که به این دردها گوش بکند؟

* بازیکنان در سال های نه چندان دور برای سربلندی فوتبال از جان مایه می گذاشتند ولی متأسفانه این روزها حاشیه برمتن غلبه کرده است. از بازیکنی که با موی سشوارزده وارد میدان رقابت بشود نباید انتظار زیادی داشت.

* باشگاه ذوب آهن اردبیل نقطه قوتی در بحث باشگاه داری اردبیل بود. این باشگاه ضمن برخورداری از امکانات کافی و مناسب از افراد کاربلد در مدیریت بخش های مختلف استفاده می کرد. کناره گیری مجموعه ذوب آهن از تیم داری ضربه کاری قابل توجهی به فوتبال منطقه وارد کرد.

* یکی از نقاط ضعف فوتبال و مسئولان آن، روی خوش نشان ندادن به سرمایه گذاران است. باید بگردند و در جذب افراد علاقمند و دارای امکانات مناسب تلاش بکنند. اگر این کار را انجام ندهند و خود را با روزمرگی ها و برنامه های تکراری و بدون اثر مشغول بکنند وضعیت فوتبال از این که هست بدتر و بدتر خواهد شد.

* این برای فوتبال اردبیل بسیار دردآور است که در برخی از تیم ها به دلیل کمبود امکانات بازیکنان با لباس های تمرین مجبور به حضور در مسابقات می شوند. آیا از چنین مجموعه هایی می توان انتظار پیمودن راه قهرمانی و موفقیت داشت؟

* باید از مهدی شیخلووند یادی بکنم که در مدرسه فوتبالش امکانات کافی و مناسب در اختیار مربیانش قرار می دهد واز آن بالاتر با دیگر مدارس و مربیان همکاری نزدیک دارد و می توانم بگویم تنها مدیر باشگاهی بودکه در زمان مربیگری من درتیم نونهالان شهرداری بازیکنان مورد نیازم را بدون کوچکترین توقعی در اختیارم قرار داد.