فوتبال مظلوم اردبیل

ورزشگاه 20 هزار نفری دائی و استادیوم شهید شاهماری نمین شرایط برگزاری مسابقات کشوری را ندارند و منتخبان فوتبال استان باید در زمین خاکی ورزشگاه تختی میزبانی کنند.

“سجاد پارسی” یکی از زحمتکشان فوتبال و مسئول کمیته آموزش هیئت استان در توئیتی به مطلب بالا اشاره کرده و بر بی‌مهری مسئولین برای اهالی فوتبال تأکید نموده است.

شنیده‌ها حاکی از آن است که این مشکل برای ورزشگاه‌های بیله‌سوار و پارس‌آباد نیز وجود دارد. اگر این بحث صحت داشته باشد کار تیم بیله‌سوار در ادامه رقابت‌های لیگ سه و همچنین حضور میعاد در صورت صعود به مرحله سوم جام حذفی سخت خواهد بود.

خبری دردناک‌تر از این خبر برای اهالی فوتبال و به خصوص دست اندرکاران تیم‌های فعال در رده‌های پایه و حاضر در رقابت‌های مناطق و اندک سطوح دیگر نمی‌تواند وجود داشته باشد.

سجادپارسی‌ها حق دارند که با صدایی بلند مسئولین را مورد خطاب قرار بدهند چرا که در شرایط سخت کرونایی و با دلهره و نگرانی هر چه تمام، تیم را به امید حضور در رقابت‌ها تمرین داده‌اند و حالا در وقت برداشت محصول با چنین خبری مواجه شده اند. آنها اگر زانوی غم در بغل بگیرند و برای مسئولین شعارگرا و آمارساز، باندباز و جناح‌گرا، میزپرست و مقام طلب کف محکم بزنند، حق دارند و اگر سکته نکنند باید به درگاه احدیت شکرگزار باشند.

نگهداری از اماکن ورزشی و تجهیز آنها وظیفه چه ارگانی است؟ پیگیری مدام برای رسیدن به هدف را کدام نهاد و یا ارگان باید انجام بدهد؟ صرف رئیس بودن و شعار دادن آیا می‌تواند برای پیشرفت فوتبال مؤثر شود؟ اداره کل ورزش و جوانان استان و اداره شهرستان‌ها در قبال زمین‌های فوتبال چه مسئولیتی دارند؟

گناه مربیان و بازیکنان و آینده سازان فوتبال استان و اردبیل چیست؟ به بحث ارتقاء و ابقای کم کارها و بی‌حال‌ها در ورزش عادت کرده‌ایم. اصلا انتظار برخورد وجود ندارد چرا که ورزش در اولویت‌های فرعی و فرعی مسئولان قرار دارد.

زمین چمن به خاکی تبدیل شده است؟ هیچ مشکلی نیست، ورزشگاه‌ها از حداقل استانداردها برخوردار نیستند؟ چه بهتر، تیم‌ها برای تمرین و مسابقه زمین ندارند؟ خدا را شکر، مربیان برای تأمین حداقل‌ها درمانده‌اند؟ بروند مجبور نیستند، ناعدالتی در ورزش و فوتبال بیداد می‌کند؟ همین که هست، امور فوتبال در اختیار صاحبان اصلی‌اش نیست؟ تو را سنه نه، هیئت فوتبال شهرستان اردبیل در کجای فوتبال قرار دارد؟ به شما مربوط نیست، چاره خروج از این بن بست و مشکلات چیست؟ مرگ، مرگ و بازهم مرگ و فنای فوتبال.

درِ فوتبال ما از خیلی وقت‌ها پیش تخته شده است. تلاش مربیان و علاقه‌مندان واقعی و بدون توقع چون زحمتکشان رده‌های پایه، امید برای نفس کشیدن را زنده نگه می‌داشت اما با این وضعیت و خط قرمزی که برای ورزشگاه‌های ما کشیده شده دوندگی‌های آنها نیز نمی‌تواند کوچکترین تأثیری در احیای آن داشته باشد.

برای چه بیشتر بنویسیم، گوشی برای شنیدن حرف‌های حق در ورزش و فوتبال وجود ندارد ولی یادآوری این نکته خالی از لطف نمی‌تواند باشد، هر روز که می‌گذرد معنی و مفهوم شعار برخی‌ها مبنی بر “توسعه پایدار فوتبال” در استان را بیشتر می‌فهمیم!!