شرمساری حاصل میزبانی در ورزشگاه علی دایی

میزبانی هر رویداد ورزشی یک تعهد بزرگ است. دست اندرکاران مسابقه در هر رده و در هر مقطعی که بوده باشد وظیفه دارند برای انجام تعهد و برگزاری آبرومندانه آن تلاش بکنند و در این راه کوچک ترین کوتاهی از آن ها سر نزند.
همه برنامه ریزی ها و دوندگی های کسانی که در روند برگزاری میزبانی ورزشی دخالت دارند باید بر این استوار باشد که اجازه ندهند فرصت ها تبدیل به تهدید بشوند.
میزبانی ها برای مسابقات قهرمانی کشور و یا لیگ های مختلف برای معرفی چهره هر شهر و استان و منطقه و نشان دادن بخشی از فرهنگ و امکانات زیرساختی و مراکز گردشگری و مواهب الهی نقش بسیار مهمی می توانند داشته باشند. استفاده از این موقعیت ها و پذیرایی از میهمانان در هر رده سنی و مقطعی که بوده باشند می تواند در معرفی هرچه بیشتر ویژگی ها و نقاط مثبت و منفی منطقه برای ساکنین سایر نقاط کشور تاثیر داشته باشد.
یکی از مهم ترین نیازهای اساسی برای میزبانی مطلوب رویدادها و هر گونه فعالیت ورزشی برخورداری از زیر ساخت های مطلوب ، ایده آل و استاندارد است.
یکی از شروط اساسی رسیدن به توسعه پایدار در ورزش و فوتبال بهره مندی از زیرساخت های استاندارد است. کسانی که ادعا می کنند در فوتبال استان به توسعه پایدار دست یافته ایم افرادی با دل و جرأت بالا هستند که می توانند با وضعیت حاکم بر زیرساخت های مورد نیاز چنین ادعایی بکنند.
به هر حال با این مقدمه کوتاه بجا خواهد بود اشاره شود که میزبانی مسابقات فوتبال در لیگ ها و رده های سنی مختلف در ورزشگاه علی دائی جز شرمساری و به تصویر کشیدن چهره ای نامطلوب از امکانات ورزشی اردبیل نفع دیگری نمی تواند برای استان داشته باشد.
اجبار به بازی در مجموعه ای که از حداقلِ حداقل های لازم برای برگزاری یک دیدار معمولی بی بهره است چه تاثیری می تواند از اردبیل و فوتبال آن در ذهن میهمانان و بخصوص در رده های سنی نونهالان و نوجوانان بگذارد؟
مجموعه ای که فاقد رختکن معمولی، آب آشامیدنی، سرویس بهداشتی، برق و … باشد چگونه می تواند برای میزبانی مسابقات کشوری نامزد شود؟
همه چیز در حرف زدن و کلمات را پشت سر هم ردیف کردن خلاصه نمی شود. عیار مدیران، مسؤولان و صاحب منصبان در فوتبال باید در عمل مشخص شود. میزبانی مسابقات در ورزشگاه علی دائی ذهن میهمانان به فوتبال و ورزش اردبیل را در مسیر منفی قرار می دهد.
چقدر پروژه های ورزشی در استان مظلوم واقع می شوند. چرا در چهار سال گذشته برای تکمیل آن اقدامات لازم صورت نپذیرفت؟ بازدیدهایی که مسؤولان مختلف از جمله وزیر ورزش و رئیس سازمان تجهیز و نوسازی اماکن ورزشی و خدابخش استاندار سابق داشتند چه دردی از دردهای آن را درمان نموده است؟
ورزشگاهی که تکمیل نشده و به طور کامل تحویل بهره بردار نگردیده نیاز به بازسازی اساسی دارد!! مسلما این امر مستلزم هزینه ای گزاف می باشد و با شرایط مالی فعلی، تخصیص آن امکانپذیر نخواهد بود و آیا تعجب آور نیست ورزشگاهی که تکمیل نشده است غیر قابل استفاده تلقی شود؟
عزیزانی که مدعی هستند فوتبال اردبیل به توسعه پایدار دست یافته است این مشکل را چگونه توجیه می کنند؟ اصلا با وضعیتی که ورزشگاه های استان دارد کسی می تواند توسعه پایدار برای فوتبال اردبیل را تصور بکند؟
آیا برای فوتبال و مسؤولین استان و اداره کل ورزش و جوانان و هیات فوتبال استان مایه شرمساری نیست که در یک مسابقه رسمی فوتبال در لیگ دسته سوم در وقت استراحت بین دو نیمه ، تیم ها ماندن در زمین مسابقه در یک هوای سرد و زمستانی را به رفتن به رختکن ترجیح بدهند؟
اگر قرار باشد که تیم شهرداری همچنان به رقابت ها در لیگ ادامه بدهد از همین حالا باید فکری به محل برگزاری مسابقات بکنند. ورزشگاه علی دائی شرایط لازم برای میزبانی از رقابت های فوتبال در هر سطح و رده ای را ندارد.
انباشت نخاله ها در طرفین مسیر جاده اصلی تا ورزشگاه علی دائی یکی دیگر از مشکلات موجود بر سر راه آن یه شمار می رود. در هر شهر و منطقه ای با زیباسازی فضاهای منتهی به ورزشگاه ها تلاش می شود تا خاطره خوب و خوشی در ذهن میهمانان بر جای بگذارند ولی در شهر ما مسیر منتهی به بزرگ ترین ورزشگاه استان به محل انباشن نخاله ها تبدیل می شود و از وضعیت آسفالت مسیر نیز نباید حرفی به میان آورد که می تواند گناه نابخشودنی تلقی گردد.
گاهی وقت ها چشم پوشیدن از برخی مسائل، بهتر و به صرفه تر از اصرار ورزیدن برای انجام آن ها می باشد. برگزاری مسابقه در ورزشگاهی که فقط اسمی از آن را یدک می کشد نمی تواند در شأن فوتبال اردبیل باشد.
یکی از ده ها راه رسیدن به توسعه پایدار در فوتبال ، ورزشگاه ها و اماکن و فضای ورزشی است. زمانی که در گام های اولیه لنگ می زنیم و حرفی برای گفتن نداریم صحب از رسیدن به توسعه پایدار و اصرار برای پذیرش آن توسط افکار عمومی چه معنی و مفهومی می تواند داشته باشد؟