مادرم کاش بودی….

امروز دلم بیشتر از روزهای دیگر دلتنگ توست. امروز در هیاهوی خنده ها و تبریک ها برای مادران ایران ، نفس های گرفته و ضربان های قلبم بیشتر صدایت می کنند و جای خالی ات را بیشتر و بیشتر احساس می کنم.

چاره ای جز تحمل  و باز هم تحمل ندارم. باید برای غلبه بر دلتنگی بنشینم و خاطرات خوش روزها و ایام با تو بودن را از نظر بگذرانم، شاید اندکی دلتنگی ام تسکین پیدا بکند و اجازه راحت نفس کشیدنم را بدهد.

کاش بودی و من هم می توانستم تولد بزرگ بانوی مادر جهان هستی را به تو تبریک بگویم. کاش بودی تا با لبخند زیبایت لذت زیستن را به من ارزانی می کردی. کاش بودی تا باز هم بعد از غروب آفتاب به هوای دیدن جمال زیبا و شنیدن صدای مهربانت به راه می افتادم و با بوسه زدن بر گونه های گرم و مهربانت و دعاهای همیشه چاره سازت به زندگی بیشتر و بیشتر امیدوار می شدم.

مادرم، هیچ وقت نمی توانم به نبودنت عادت بکنم، این امر از عهده من خارج است . این روزها در میان همه نامهربانی ها و جفای دوران، بیشتر از هر روزی به وجود تو احساس نیاز می کنم. کاش بودی و با صدای مهربان و بوی گل های چادر نمازت و صدای گوش نواز عصایت ترانه عشق به زندگی را با تمام وجود می شنیدم و بودن و نفس کشیدن را به خوبی معنی می کردم.

غم و داغی که از نبودنت بر دل نشسته است با هیچ مرهمی نمی تواند التیام یابد. صدای مهربان تو همچنان در گوش هایم طنین افکن است و این زندگی نیز به برکت دعاهایی است که در حق من کرده ای.