کمیت گرایی و کیفیت گریزی در ورزش

یکی از آفات بسیار مهمی که در سال های اخیر ورزش ما با آن مواجه بوده است سیطره کمیت است که به صورت یک اصل درآمده و هوادارن و طرفداران زیادی را به خود اختصاص داده است. متأسفانه و با هزاران افسوس می توان گفت که کمیت گرایی افراطی به یک شیوه غلط در نظام مدیریتی تبدیل شده است.
وقتی در ورزش کمیت گرایی به بحث کیفیت گرایی ترجیح داده می شود و کیفیت گریزی در صدر توجه دست اندرکاران قرار می گیرد مشاهده رفتارهای غیر اصولی و ریشه دوانیدن آنها در ورزش امری طبیعی جلوه می نماید. کمیت گرایی و تلاش برای قرار دادن کمیت در مرتبه بالاتری از کیفیت چون علف های هرز جا و فضا را برای سلامت محیط و کار اصولی و کیفی تنگ می کند.
در ورزش آنچنان در دریای کمیت ها دست و پا می زنیم که قضاوت خود را بر اساس اسم و ظاهر بنا کرده و محتوی را به حال خود رها می نمائیم. به وضعیتی دچار شده ایم که وقتی در تقابل و تصمیم گرفتن میان کمیت و کیفیت قرار می گیر یم بدون کوچکترین شک و تردید و ارفاقی بی درنگ اولی را انتخاب کرده و در زیر پرچم آن سینه می زنیم.
توجه به کمیت گرایی و اصل شمردن آن در ورزش و هیأت های ورزشی معلول یک نوع نگاه خاص در ورزش می باشد. ترس از دست دادن میز ریاست و سقوط از تخت حکمرانی و خداحافظی با قدرت یکی از مهم ترین علل پناه بردن به دامن کمیت گرایی می تواند به حساب آید.
وقتی کمیت گرایی و ذکر آمار و ارقام ملاکی برای تشخیص “خوب” از “بد” و “خدمت” و “خیانت” می شود نتیجه اش آن خواهد بود که مدیر برای توجیه و کارآ نشان دادن مدیریتش از آمار و ارقام استفاده کرده و همیشه قیافه حق به جانب گرفته و موضع طلبکارانه اتخاذ می نماید.کمیت گرایی افراطی در ورزش و رشته های ورزشی پرطرفدار چون فوتبال وقتی به یک هدف بزرگ تبدیل می شود وقوع هر اتفاق و دست زدن به هر وسیله و استفاده و از هر روش پسندیده و غیر مطلوب را مباح جلوه می کند.
حاکمیت تفکر کمیت گرایی می تواند ضربات مهلک، سنگین و سهمگینی بر پیکر ورزش ما وارد نماید. بررسی اجمالی رشته های مختلف ورزشی در استان نشان خواهد داد که آن دسته از هیأت های ورزشی که مسئولین و دست اندرکارانشان مدام در باد یک سری اعداد و ارقام می خوابند با وضعیت نامساعد و پسرفتی شدید مواجه بوده اند.
یکی از آزار دهنده ترین نتایج کمیت گرایی در ورزش بی توجهی به مفهوم دستاوردهاست. کسانی که عمر مدیریتی خود را در پناه بردن به دامن کمیت گرایی خلاصه می کنند کاری به دستاوردها و نتایج به دست آمده و خروجی آمار و ارقامی که مدام ذکر می کنند نداشته و ندارند.
می توان برای روشن شدن مفهوم دستاوردها مثال های متعددی زد. مثلا در فوتبال مدام آمار داده و به عنوان نمونه ادعا می کنیم که در شش ماهه اول سال جاری 15 تیم فوتبال در مسابقات لیگ های پایه و بزرگسالان کشوری حضور داشته اند و در مقابل کوچک ترین اشاره ای به نتایج به دست آمده نمی کنیم.
بسنده کردن به کمیت ظلم بزرگی در حق افکار عمومی و دور نگاه داشتن آنها از واقعیت هاست. چرا نباید گفته شود که حاصل این حضورها برای فوتبال ما چه بوده است؟ آیا در رقابت ها با 7 گل زده و یا با به ثمر رساندن گل های زیاد به پیروزی رسیده ایم و یا تیم های ما به حریف تمرینی برای رقبا تبدیل شده و شکست های سنگینی را متحمل شده اند؟
مثال دیگر از خیمه زدن در اردوگاه کمیت گرایی را می توان ذکر کرد. می گوئیم مسابقات فوتسال بانوان استان برگزار و بر آمار عملکردهای ما اضافه شد. اما نمی گوئیم که این رقابت ها در چه سطحی از کیفیت برگزار شد؟ چند تیم حضور داشتند؟ رقابت ها چند روز به طول انجامید؟ مجتمع برگزار شد و یا به صورت رفت و برگشت انجام شد؟ آیا در برگزاری رقابت ها استانداردها مبنی بر تعداد برگزار شده مسابقه در یک روز رعایت گردید؟
نباید شک داشت وقتی در ورزش و مدیریت رشته های مختلف لایه هایی از رفتارهای ریاکارانه، تظاهر، دروغ و نگاه های سیاست آلود حاکم باشد توجه افراطی به کمیت گرایی و پشت کردن به کیفیت گرایی در صف مقدم اقدامات قرار می گیرد. اهمیت دادن به کمیت گرایی و گوشه نشین کردن کیفیت گرایی نتیجه ای از نبود برنامه، تفکر و الگوی رفتاری است. کمیت گرایی می تواند آسیب های جدی اخلاقی، تربیتی و فرهنگی به ورزش ما وارد نماید.
وظیفه همه مسئولین و دست اندرکاران و تلاشگران عرصه ورزش است که با استفاده از همه امکانات و بهره بردن از تجربیات و دانش پیشکسوتان و سرمایه های راستین ورزش اجازه ندهند که تفکر ماکیاولیستی “هدف، وسیله را توجیه می کند” به شکل افراطی و افشار گسیخته در عرصه ورزش حاکم شود .