تکرار حکایت همیشگی

فوتبال علاقه مندان خاص خود را دارد. در هر گوشه ای از ایران اسلامی برای فوتبال هزینه های زیادی انجام می شود. هزینه هایی که گاهی انتشار خبر آنها در میان مردم سؤال برانگیز می شود. از آن همه حکایت فوتبال آنچه نصیب مردم اردبیل شده است یک حضور در مرحله نهایی لیگ دسته سه است.
شهری که زمانی نمایندگان فوتبالش در جام حذفی باشگاه های کشور موی دماغ معروف ترین تیم های کشور می شدند امروز به چنان بلایی دچار شده است که حضور نماینده اش در لیگ دسته سه با هزاران اما و اگر مواجه می شود.
از گذشته فوتبال نیز نباید چیزی گفت و نوشت. جام فلق را ببوسیم و کنار بگذاریم. چرا که گاهی گفتن و تکرار وضعیت آن روزگار به مذاق برخی ها خوش نمی آید و خیلی از حرف ها را که شایسته خودشان است نثار ما می کنند. گویا به زور هم که شده باید فلق را فراموش کنیم و آن مسابقات را به تاریخ بسپاریم.
فصل بستن تیم
برای حضور یک تیم در رقابت های مهمی چون لیگ، مراحلی است که باید برای رسیدن به هدف، آنها را رعایت کرد. شروع هر فصل با نقل و انتقالات است. تیم ها با توجه به توان مالی و بودجه ای که برای آن در نظر گرفته می شود یارگیری می کنند. نماینده اردبیل که در مرحله دوم لیگ دسته سه، سه هفته را پشت سر گذاشته ایامی به نام نقل و انتقالات را از دست داده است. زمانی که دیگر تیم ها برنامه ریزی می کردند و پول خرج می نمودند و بازیکنان مورد نیاز را می خریدند اردبیلی ها در خواب زمستانی بودند و حرف زدن از تیم و بستن آن جرمی تلقی می شد بزرگ.
دلایل متعددی می آوردند و می گفتند که هزینه کرد شهرداری برای فوتبال حرفه ای ممنوع است. مهم نیست اگر در سایر شهرها و استان ها حمایت شهردار از تیم ها حرفه ای امکان پذیر است در اردبیل ممنوع و غیر قابل قبول می باشد.
دقیقه آخری
در 10 روز مانده به آغاز رقابت ها خبرهایی مبنی بر موافقت شهردار و درخواست مجوز از شورا به گوش رسید. دوستداران فوتبال از چرخش 360 درجه ای شهردار سؤال نکردند و نخواستند هم که در این ارتباط چیزی بشنوند چرا که آنها فقط دوست دارند تیم شهرداری سرپا باشد و در رقابت ها حضوری فعال داشته باشد. در دقایق آخر مهلت مقرره برای تحویل مدارک، شورا حمایت و تیمداری رامصوب کرد و طرفداران نفس راحتی کشیدند و در انتظار شروع رقابت ها نشستند.
بدشانسی فوتبال اردبیل
دو هفته از رقابت ها نگذشته بود که باز دلهره و اضطراب و یأس و نومیدی دامن فوتبال اردبیل را گرفت و برخی ها مدعی شدند که بازرسی همچنان مخالف حمایت شهرداری است و باید شهرداری صحنه حمایت از تیم فوتبال را خالی بکند.
آنهایی که به این تیم علاقه مندند چه گناهی مرتکب شده اند که دردمندانه و سوگمندانه و شوربختانه باید هر روز در انتظار شنیدن خبرناگواری باشند و به مانند آدم های گرسته چشم به دستان این و آن بدوزند تا رحمی در گوشه دلشان جای بگیرد و نظر لطف و محبتی به تیم به اندازند.
گویا همه دردها و مشکلات شهرداری در هزینه تیمداری این تیم خلاصه شده است و اگر شر تیم شهرداری از سر مجموعه شورا و شهرداری کم گردد دیگر نه بحثی به نام کمبود اعتبار در این مجموعه مطرح می شود و نه از قهرمان سازی ها و شوربختی ها و آمد و نیامدها حرفی به میان می آید. زمین خوردن تیم شهرداری اگر حل المسائل شورا و شهرداری و فرمانداری و امروز و فردا و کاندیدا های احتمالی و نقره داغ کردن این و آن هست ملالی نیست تیم شهرداری را زمین بزنید تا همه ناکامی ها تبدیل به موفقیت ها و شکست ها تبدیل به پیروزی ها بشوند.
راه حل
چه باید کرد تماشاگران و هواداارن این تیم آن قدر به شورا و شهردار و باشگاه و فرماندار و استاندار و… التماس کرده اند که دیگر خسته شده و اعصابی برای آنها باقی نمانده است. خواست و نیاز آنها به فعالیت تیمی به نام شهرداری به مانند توپ سرگردانی در مسیر شورا، شهرداری، اداره کل ورزش و جوانان، فرمانداری و استانداری لگد می خورد . راه حلی به نظر نمی رسد جز این که ضربه مهلکی به تیم بزنند ، ستون فقرات آن را بشکنند و یاد و نام تیم را به خاطره ها بسپارند تا مخالفان آن احساس آرامش نموده و خواب راحتی بکنند. کاندیدا های احتمالی مجلس احساس شعف بکنند و مطمئن بشوند که راه های سوء استفاده برخی ها را بسته اند و از این که به فکر خود بوده و توجهی به خواست جوانان و دوستداران شهرداری نکرده اند بر خود ببالند و از ضربه فنی کردن یک تیم ورزشی خوشحال و مسرور و شاد باشند.
به جای این که طرفداران، بازیکنان و علاقه مندان تیم را دق مرگ بکنند و هر روز ساز تازه ای کوک کنند یک بار مصطفی را بگویند و برگ مرخصی تیمی به نام شهرداری را صادر نمایند، خلاص.