استقلال در کنار پرسپولیس

استقلال و پرسپولیس دست در دست یکدیگر با رقابت های آسیایی خداحافظی کردند و شوک بزرگی به جامعه فوتبال وارد نمودند.
برد و باخت از یاران جدا نشدنی فعالیت های ورزشی محسوب می شوند. ممکن است در طول یک فصل بهترین و بالاترین لحظات و ساعات برای یک مجموعه ورزشی رقم بخورد و در مقابل این احتمال نیز وجود دارد که ابر و باد و مه و خورشید و فلک در مقطعی برای سنگ اندازی در مسیر حرکت رو به جلو یک تیم دخالت نمایند.
چرا ما نمی توانیم شکست ها را تحمل بکنیم و به واقعیت ها تن بدهیم؟آیا انصاف است که تیم های فوتبال ما که هفتِ شان در گرو هشتِ شان است مدام در آسیا ببرند و به جز رنگ پیروزی ، رنگ دیگری نبینند؟ آخر برای تیم ها و اداره درست و اصولی آن ها چه کرده ایم که مدعی قهرمانی در آسیا می شویم؟ آیا رواست که تیم های نیم بند ما در مقابل تیم هایی که اصول حرفه ای را رعایت می کنند پیروز صد در صد باشند؟
هرچه بود با شکست پرسپولیس در ازبکستان و تساوی استقلال در آزادی پرونده سال جاری رقابت های آسیایی برای این دو تیم پرطرفدار و پرحاشیه بسته شد. ما ها عادت نداریم از هر شکست پلی برای پیروزی های بعدی بسازیم بنابراین به انتظار خواهیم نشست تا رقابتی دیگر آغاز شود و تیم ها جواز حضور در آن ها را به دست آورند آنگاه به فکر طرح مسائلی از قبیل چگونگی حضور و آمادگی بر ائیم.
این که چرا دو تیم مطرح ما باختند و چرا به زودی عرصه رقابت های آسیایی را به دیگر رقبا واگذار کردند خود فرصت مناسب دیگری برای بحث را می طلبد اما آنچه در پایان دیدار استقلال در ورزشگاه آزادی دیده شد این سؤال را مطرح می کند که تماشاگران ما چرا از ظرفیت لازم برای پذیرش شکست و یا پیروزی برخوردار نیستند.
اگر استقلال در برابر الدحیل با اقتدار پیروز می شد آیا تماشاگران از وزیر ورزش سراغی می گرفتند و آیا بخشی از پیروزی را به وزارتخانه نسبت می دادند ؟ چگونه با سوت پایان بازی که حکم به حذف استقلال داد دیواری کوتاه تر از دیوار وزارتخانه و وزیر ورزش پیدا نشد ؟
برد و باخت در فوتبال مگر امری غیر طبیعی است که چنان از خود بی خود می شویم که تمام پل های پشت سرمان را خراب می کنیم و بر عاقبت کاری که انجام می دهیم فکر نمی نمائیم.
در روزی که استقلال در برابر سپاهان در اصفهان پیروز شد و بازیکنانش آن عرصه را با قهرمانی در جهان و آسیا اشتباه گرفتند و با پرتاب سرمربی تیم به آسمان صحنه هایی خلق کردند چرا از وزارت ورزش و وزیر ورزش یاد نکردند و چرا از آن پیروزی سهمی برای آن مجموعه قائل نشدند.
حال با یک تساوی که حکم به حذف تیم از رقابت های آسیایی می دهد همه نگاه ها و همه تیرها به سوی وزارتخانه و وزیر ورزش و جوانان نشانه می رود و او را در روی سکوها از دم تیغ می گذرانند.
فوتبالی که ما از آن دم می زنیم و طرفدارش هستیم با جو حاکم بر آن نمی تواند به جایی برسد. فوتبالی که طرفدارانش از ظرفیت کامل برخوردار نباشند و با یک پیروزی دنیا را به کام و با یک شکست هم چیز را تمام شده پندارند باید فاتحه اش خوانده شود. نباید نسبت به پیشرفت چنین فوتبالی امیدوار شد.
به جای فحش و ناسزا دادن و به ناهنجاری ها دامن زدن از ستاره سازی ها پرهیز بکنیم. ستاره های کاغذی را به عرش نرسانیم و از هر کس و هر فردی به اندازه لیاقت، توانایی و استحقاقش انتظار دشته باشیم.