چه روزگاری بود دوران خوش فوتبال

چه روزگاری بود. چه روزهای خاطره انگیز و چه روزهای آفتابی و مالامال از صفات حسنه. آن روزگاری که عشق روی سکوها معنی می شد. تماشاگران می آمدند و در حالی که گرد و غبار برخواسته از زمین فوتبال و محوطه آن تنفس را با مشکل مواجه می کرد نمی خواستند از عشق دست بکشند و راه خود را از راه فوتبال کج نمایند.
چه روزگاری بود. تماشاگر برای تماشای فوتبال و رقابت های باشگاهی و تیم های منتخب همه مشکلات و نارسایی ها را با آغوش گرم پذیرا می شد و یک تکه آجر را برای نشستن در روی آن نعمت بزرگی قلمداد می نمود و لب به شکوه و گلایه باز نمی گشود.
چه روزگاری بود. تماشاگر فوتبال همیشه به دنبال شعارهای زیبا و خوش آهنگی بود تا با مدد گرفتن از آنها شور و شوق خاصی را در فضای ورزشگاه حاکم بکند و بازیکنان را هر چه بیشتر برای حرکت رو به جلو و به آغوش کشیدن پیروزی ترغیب نماید.
چه ایامی بود، وقتی که در سایه همه خوبی های تماشاگران و همت بلند و دل های با صفا، ورزشگاه تبدیل به گوشه ای وصف ناپذیر از دنیای خاکی می شد و در سایه غریو شادی عاشقان سینه چاکی که سرشار از عشق پاک، بی ریا و حقیقی بود محیطی دل افزا، دوست داشتنی و فراموش نشدنی ایجاد می شد.
با هر بازی زیبا و با هر پیروزی ، شادی پاک تماشاگران ادامه می یافت. انواع مشکلات، کمبودها و کم محبتی ها و کم توجهی ها نمی توانست بر رفتار منطقی آنها تاثیر منفی بگذارد و در همه حال چه در موقع برد و چه در زمان ناکامی، جو ورزشگاه، حرکت تماشاگران و رفتار مسؤولان تغییری پیدا نمی کرد.
در آن دوران نه از اهانت به بازیکنی خبری بود و نه شعار حیا کن، رها کن در ورزشگاه به گوش می رسید و نه بوقچی ها و رهبران تماشاگران پولی می گرفتند و نه از ظهور عاشقان دروغین فوتبال خبری بود. هر چه بود عشق بود و صفا و صمیمیت و رقابتی سالم و مثال زدنی و به دور از هر گونه حاشیه.
در آن ایام حفظ حرمت بزرگان و پا به سن گذاشته ها در کنار یک رنگی چه صفایی داشت. دیگر کسی به دروغ خود را پیشکسوت نام نمی نهاد و نقاب بر چهره تیشه در دست نمی گرفت تا ریشه فوتبال را بزند و اثری از آن باقی نگذارد. و چه روزگاری بود که فقط برای یک دیدار باشگاهی بیش از چهار هزار تماشاگر در ورزشگاه خاکی تختی گرد هم می آمدند و چه صحنه های زیبایی را خلق می کردند. کسی از دست اندرکارانش ادعای برتری نمی کرد، آمار غیر واقعی ارائه نمی نمود، وعده های پوچ و توخالی نمی داد و صمیمانه در کنار جامعه فوتبال به رشد و توسعه آن کمک می کرد.
درود بر آنهایی که تلاش کردند، زحمت کشیدند، عرق ریختند، جانفشانی کردند، از جیب خود هزینه کردند، از وقت گرانبها مایه گذاشتند تا در نهایت اجازه بدهند تا عشق ما زنده بماند