حیدر وطن‌خواه، بازیکنی بزرگ و مهاجمی زهردار

مراسم گرامی‌داشت یاد و خاطره مرحوم مقصود بایرامی هم‌زمان با سالروز درگذشت این فوتبالیست نامدار با حضور مسئولین و پیشکسوتان در سالن شهید آسمانی برگزار شد.
در دقایق ابتدایی آغاز مراسم، حضور یک فرد با استقبال حاضرین در گوشه ای از سالن مواجه گردید. به‌جرات می‌توان گفت ک ورکد او به سالن، نظم بخشی از محل استقرار میهمانان را به هم زد برای لحظاتی لزوم رعایت پروتکل‌های بهداشتی فراموش شد. پیش‌کسوتان فوتبال به‌گرمی او را در آغوش می‌فشردند و از دیدنش اظهار خوشحالی می‌کردند. او حیدر وطن‌خواه بود. مهاجمی ریزنقش و باتکنیک فوتبال دهه۶۰ اردبیل.
حیدر سال‌هاست که در قائمشهر ساکن است. اکثریت دوستان و پیشکسوتان فوتبال، سال‌ها از دیدار چهره‌به‌چهره‌ی با وطن خواه محروم بودند. مراسم گرامی‌داشت مرد تاثیر گذار فوتبال اردبیل، عاملی برای تجدید دیدارها بود و بدون‌شک حضور حیدر وطن‌خواه بعد از سال‌ها در مراسم یادبود کاپیتان خود در ذهن حاضرین، گذشته پرفروغ فوتبالی او را زنده کرد.
حیدر وطن‌خواه فوتبالیستی ماهر و مهاجمی قهار بود. زمانی‌که او در خط حمله تیم پاس اردبیل پا به توپ می‌شد لحظاتی سخت برای مدافعین تیم رقیب رقم می‌زد وطن خواه مهاجمی بود که به‌خوبی چارچوب دروازه را می‌شناخت و کمتر فرصت‌های به‌دست‌آمده را از دست می‌داد.
فوتبال او آن‌قدر چشم‌نواز بود که در دوره نوجوانی، یار ثابت تیم بزرگسالان پاس شد. پیراهن تیم‌ملی نوجوانان را به تن کرد و در تیم های بزرگی چون ماشین‌سازی تبریز و بنیاد شهید تهران توپ زد.
حیدر وطن‌خواه در تیم بنیاد شهید تهران با بازیکنان بزرگی چون مرحوم مقصود بایرامی، محمد قلی زاده و شاهین آورند هم‌بازی بود.
حیدر وطن‌خواه هنگامی‌که در تیم پاس در کنار مجموعه‌ای از ستاره‌ها، بازی‌های درخشانی به نمایش می‌گذاشت، علی‌رغم جوانی با رفتار مناسب و حفظ حرمت بزرگان، موقعیت مناسبی را در تیم برای خود خلق کرده بود.
یک خاطره
در برگشت از یک مسابقه، دوستان به حاج نادر کهنمی یکی از دوست‌داشتنی‌ترین چهره‌های فوتبال اردبیل به‌شوخی می‌گفتند که اگر نادر آقا از فوتبال خداحافظی بکند رؤیای بستن بازوبند کاپیتانی تیم پاس برای آن‌ها تعبیر می‌شود. در این بحث حیدر وطن‌خواه با آن روش دوست‌داشتنی‌اش گفت: شما که این‌چنین در آرزوی به دست آوردن بازوبند کاپیتانی تیم هستید، جوانانی چون من با توجه به آمادگی آقای کهنمی و تصمیم او برای بازی کردن باید آرزوی کاپیتانی در تیم پاس را به گور ببریم.
امروز وقتی حیدر وطن‌خواه را در سالن شهید آسمانی بعد از سی سال از نزدیک دیدم، خاطرات فوتبالی او را برای لحظاتی در ذهن مرور کردم.
در رقابت‌های جام حذفی باشگاه‌های کشور در سال ۶۷ تیم پاس اردبیل در دور اول در برابر همای بروجن قرار گرفت. دیدار رفت دو تیم در ورزشگاه بروجن با نتیجه دو بر صفر به سود میزبان به پایان رسید ولی در دور برگشت پاس با اقتدار جبران کرد و با گل های محرم حقگو، مرسل وقری و حیدر وطن خواه به دور دوم رقابت‌ها صعود کرد.
در این مرحله تیم اکباتان تهران حریف پاس بود. اکباتان با بهره بردن از بازیکنان نامی آن روزهای فوتبال همچون مهدی حیدری، جمشید رشیدی، حسین طاهرخانی و هادی آهنگران در ورزشگاه تختی اردبیل دو بر یک مغلوب پاس شد. گل‌های پاس را در این دیدار حیدر وطن‌خواه و محرم حقگو به ثمر رساندند.
پاس برای انجام بازی برگشت در تهران بود که شب مسابقه به آن‌ها اطلاع دادند کمیته انضباطی نتیجه بازی دور رفت را سه‌بر صفر به سود اکباتان اعلام کرده‌است. چرا این اتفاق افتاد؟ در آن روزگاران از سوی فدراسیون، بخشنامه‌ای مبنی‌بر ممنوعیت حضور بازیکنان نوجوان در تیم‌های بزرگسالان به استان‌ها اعلام‌شده بود متأسفانه دست‌اندرکاران هیات استان آذربایجان شرقی این بخشنامه را به اردبیل ابلاغ نکرده بودند و در نهایت پاس در سایه یک بخشنامه خودساخته و بی‌منطق به دلیل استفاده از حیدر وطن‌خواه نوجوان بازی برده را باخت و بی روحیه و بی انگیزه در مقابل اکباتان چهار بر یک مغلوب شد و از دور رقابت‌ها حذف گردید.
این‌که بازیکنی نوجوان بتواند در تیمی با بازیکنان بزرگ و مطرح بدرخشد و با حضورش بر تن حریفان لرزه بیندازد، نشانه‌ای از توانایی‌های مثال‌زدنی وی می‌باشد.
در بازی پاس اردبیل و اکباتان تهران بیش‌از سه هزار تماشاگر عاشق در ورزشگاه تختی اردبیل به رهبری مرحوم حاج اژدر بابازاده تیم را تشویق می‌کردند. راستی آیا فوتبال شهر اردبیل درحال‌حاضر توان جذب یکصد تماشاگر برای حضور در ورزشگاه را دارد؟
دست‌اندرکاران ورزش شهر اردبیل به کدام عملکرد و کارنامه خود در فوتبال می‌توانند اشاره کرده و به آن افتخار نمایند. تاریخ کسانی را که با رفتارهای سازشکارانه به فوتبال شهر اردبیل ضربه زده و آن را تا پای نابودی کامل رهنمون شده اند،نخواهد بخشید.