در بحث توجه به ورزش، راه را گم نکنیم

زمانی‌که همه از استعدادهای برتر در ورزش اردبیل سخن می‌گویند و پیشینه‌ی آن را بهترین دلیل بر اثبات این ادعا می‌شمارند اما ورزش همچنان با مشکلات متعدد دست‌وپنجه نرم می‌کند و علی‌رغم همه توانایی‌ها در اکثر رشته‌ها از رشد و پیشرفت لازم برخوردار نبوده و به‌جای حرکت در مسیر پیشرفت و صعود، درجا می‌زند و در خیلی از موارد عقب نیز می‌ماند.

باید پذیرفت که سرعت پیشرفت ورزش اردبیل بسیار کند و ناچیز و کم است. اگر مشاهده می‌شود که سال‌هاست بسیاری از مشکلات لاینحل باقی‌مانده و سنگینی آن‌ها بر جسم و جان ورزش احساس می شود و نظرات دلسوزانه و کارشناسانه اعضای واقعی خانواده ورزش مورد توجه قرار نمی‌گیرد و اگر همچنان گوشه‌نشینی پیشکسوتان، شایسته‌ها و خوش‌نامان ورزش ادامه‌دار می‌شود و میدانداری افراد بی‌کارنامه در مدیریت به لطف وابستگی‌های سببی و نسبی از پشتوانه قوی برخوردار می گردد نتیجه‌اش همانا واقعیت ناخوشایندی چون حال‌وروز نامساعد ورزش منطقه می‌شود.

این‌که چرا مسئولین آن‌طور که بایدوشاید به‌دنبال کار و ساز ورزش نبوده‌اند و در دولت‌های مختلف برای سروسامان دادن و درمان دردهای آن اقدام جدی صورت نگرفته همواره در ذهن علاقه‌مندان به ورزش به‌عنوان سؤالی مهم مطرح بوده‌است.

در هر فرصت مناسبی یادآوری کرده‌ایم که عامل اصلی در حال‌وروز ناخوش ورزش اردبیل جدی نگرفتن ورزش ازسوی مسئولین استان می باشد. این امر در سال‌های متفاوت، چهره خود را نشان داده و علتی بزرگ در زمین‌گیر شدن ورزش بوده است.

اگر دولت‌های محلی به‌موقع ورزش را جدی می‌گرفتند و برای تعیین مدیریت و حمایت‌ها و پشتیبانی‌ها وسواس به خرج می‌دادند و شایسته‌سالاری که اصلی مهم و همه فهم است مورد توجه تمام دست‌اندرکاران ورزش قرار می‌گرفت ورزش ما در دریایی از غم و کمبودها و نداری‌ها دست‌وپا نمی‌زد.

تا زمانی‌که ورزش در اولویت برنامه‌های مسئولین قرار نگیرد و به حال خود رها شود و آن را امری دست چندم به حساب آورند و فقط از جنبه‌های تبلیغی به آن چشم دوزند امیدی برای بهتر شدن امور ورزش استان نباید داشت.

وقتی گفته می‌شود که ورزش باید در اولویت برنامه‌ها قرار گیرد منظور این نیست که ادعا بکنیم باید مسئولین استان همه کارها را رها کنند و فقط به ورزش بپردازند اما این انتظار که حرمت ورزش و ورزشی‌ها را نگاه دارند و آن را به‌عنوان طفل سر راهی و امری بیهوده و کم‌ارزش تلقی کنند وجود دارد.

توجه به ورزش تنها سالانه یک یا دو بار حضور در جلسه به‌اصطلاح شورای‌عالی ورزش نیست، حمایت از ورزش به معنی دیدار با چند رئیس فدراسیون و یا رئیس هیئت و زدن حرف‌های کلی و فاقد ضمانت اجرایی نیست، پشتیبانی از ورزش، بر زبان راندن حرف‌های غیرکارشناسانه و میدان دادن به عده‌ای بدون کارنامه قابل‌قبول نیست، کمک به رشد ورزش تنها حرف زدن و پشت نمودن به اقدام عملی نیست، ورزش ما برای از سر گرفتن حرکتی جدید و تأثیرگذار نیاز به عمل دارد. در سال‌های اخیر آن‌قدر حرف شنیده شده‌است که گوش‌ها پر و اعتمادها سلب شده‌است.

ورزشی که در دهه‌های اخیر توان پایان دادن به بیماری ورزشگاه علی دایی را نداشته باشد، ورزشی که  سالن دوومیدانی‌اش از زمان افتتاح به مدت نیم‌ساعت مورداستفاده‌ی ورزشکاران‌اش قرار نگیرد، ورزشی که مسئولین هیئت‌هایش حرفی جز گلایه از کمبودها و نداری‌ها نداشته باشند، ملاقات مسئولین‌اش با مسئولین وزارتخانه و رؤسای فدراسیون‌ها چه ارزشی می‌تواند داشته باشد؟

وقتی را که صرف جلسات بدون حاصل با رؤسای فدراسیون‌ها و برخی از مسئولین هیئت‌های ورزشی بی‌کارنامه و عاشق دیده شدن و قهرمان حرف‌های پوپولیستی و آمارسازی صرف می‌کنید در اختیار خدمتگزاران صادق آن قرار دهید تا شما را در جریان امر و واقعیت‌های موجود ورزش و هیئت‌های ورزشی قرار بدهند.