المپیاد و سیاست یکی به نعل و یکی به میخ

اورزش استان با نتایج به‌دست‌آمده در المپیاد استعدادهای برتر ورزش دختران با اما و اگرهای زیادی روبرو شده‌است. قرار گرفتن در رده سی و یکم استان‌ها در شأن ورزش و جوانان استان نیست.

پرداختن به نتایج و روند حرکتی ورزش باید به‌دور از حاشیه‌روی، غوغاسالاری و تفرقه افکنی باشد. پذیرفتن واقعیت و تسلیم شدن دربرابر حقایق و دوری کردن از رفتارها و حرکات پوپولیستی برای تحت پوشش قرار دادن شکست‌ها راه را برای اظهار نظرهای کارشناسی هموار می‌نماید.

عبور بدون سؤال و جواب از کنار شکست‌های المپیاد، ظلم در حق ورزش و جوانان استان است. آن‌هایی که در فاصله بین دو المپیاد در ورزش استان مسئولیت داشتند اگر به وظیفه خود عمل می‌کردند ورزش با چنین فاجعه‌ای روبه‌رو نمی‌شد. در فرصت زمانی دو المپیاد، مدیران و مسئولان ورزش استان به نسبت مدت مسئولیت خود در این امر سهیم هستند. آن‌هایی که ورزش استان را پلی برای کسب نام و نان قرار داده و تلاش کرده‌اند تا نادانسته‌های شخصیتی و مادی خود را از طریق شلتاق کردن در ورزش تأمین کنند باید جوابگوی سرخوردگی و شکست‌های پی‌درپی در المپیاد باشند.

در روزهایی که علاقه‌مندان و هواداران صادق از حال ناخوش ورزش می‌گفتند و به برخی از انتصاب‌ها در هیئت‌های ورزشی معترض می‌شدند برای خاموش کردن صدای منتقدان از هر وسیله‌ای استفاده کرده و بساط برخورد از نوع حرمت‌شکنی و تهمت‌زنی برپا می‌نمودند و نوچه‌های خود را وارد صحنه کرده و تا آن‌جا که می‌توانستند حریم‌ها را در زیر پاهای قدرت‌طلبانه و منفعت‌طلبانه‌ی خود از بین می‌بردند آیا نباید حالا پاسخگوی عملکرد ضعیف و سؤال‌برانگیز خود باشند.

باید پذیرفت که ورزش اردبیل دریای استعدادهاست. قدر این استعدادها را باید دانست. جوانان گمنام و با انگیزه ما هر وقت که فضای کافی و مناسب به دست آورده‌اند گوشه‌ای از لیاقت‌ها و توانایی‌های خود را نشان داده‌اند. نباید شک‌وتردید داشت که اگر توجه و دلسوزی بیشتر انجام گیرد و اگر اراده و دغدغه‌ای برای کشف استعدادها و پرورش آن‌ها وجود داشته باشد می‌توان در ورزش نتایج بسیار مطلوبی کسب کرد.

در شرایط حاضر دست‌اندرکاران ورزش استان وظیفه‌ای بسیار سنگین برای غلبه بر نارسایی‌ها و ناکامی‌ها دارند. به‌طورکلی ورزش این استان نیاز به مدیریت ششدانگ دارد، مدیریتی که همه تمرکز و هوش و حواس خود را در جهت پیشبرد ورزش و حرکت دادن چرخ‌های آن روی ریل پیشرفت متمرکز کند.

تا زمانی‌که در ورزش، برنامه‌ریزی مناسب و بلندمدت حاکم نباشد و تا زمانی‌که در همه بخش‌های آن مدیریتی قوی، ناظر و شجاع اعمال نشود و تا زمانی‌که بساط روزمرگی‌ها و یکی به نعل و یکی به میخ در آن برچیده نشود و تا موقعی که تفکر و دیدگاه غالب ورزشی بر فضای آن گسترده نگردد و تا زمانی‌که ورزش در اهداف نقش و جایگاه اصلی نداشته باشد انتظار تحول و حرکتی مناسب در آن بیهوده خواهد بود.

امید می‌رود با دوراندیشی مسئولین، ورزش در مسیر پیشرفت و با شتاب و سرعت بیشتری حرکت بکند و برای سروسامان دادن به حال ناخوش آن گام‌های اساسی و دلگرم‌کننده برداشته شود.