تعیین تکلیف نهایی تیم شهرداری یا کناره گیری از رقابت ها(قسمت اول)

وضعیت فعلی تیم فوتبال شهرداری نوعی هدر دادن استعدادها و سرمایه هاست. این که ما نتوانیم از سرمایه های مادی و انسانی که در اختیار داریم نهایت بهره برداری و استفاده را ببریم و آنها را برای رشد و شکوفایی و دست یابی به هدف وسیله ای مطمئن و قابل قبول محسوب بکنیم بزرگ ترین ضربه را به آن چه که داریم وارد ساخته ایم و ناخواسته زمینه از بین رفتن آن ها را فراهم کرده ایم.
این که امروز کاسه گدایی دست بگیریم و برای تأمین هزینه های یک تیم در کوران رقابت ها به این در و آن در بزنیم و عده ای جوان جویای نام را امیدوار کرده و خیال هواداران را از بابت حضور در رقابت ها راحت بکنیم آیا نمونه ای از تیم داری در دوران کنونی به شمار آید؟
نگاه مسؤولان ما به ورزش و فوتبال باید نگاه واقع بینانه و به دور از هرگونه حاشیه سازی و بهره برداری های جانبی باشد. مکانیزم مدیریتی در همه زمینه های ورزش و فوتبال باید بر اساس امکانات ، داشته ها و توانایی های موجود باشد. نباید در زیر پرچم مدیریت و به بهانۀ نجات فوتبال اقدامات ما سرمایه بر باد ده و اعتماد کش و آفت پرور شود.
در سه سال گذشته، آنها که می توانستند از فوتبال و تیم شهرداری گفتند و نوشتند ولی گویا گوشی برای شنیدن و چشمی برای خواندن مطالب وجود ندارد. زمانی که هر کس در این وادی ساز خود را بنوازد و از موضع زور و قدرت، گفته هایش را به کرسی بنشاند و حرف حق و اصولی را خریدار نباشد آیا جز این که تیم شهرداری چون بچه سرراهی هر روز به یک سمت و سویی پرتاب بشود انتظار دیگری می توان داشت؟
این تیم در حال حاضر به آن بچه بی سرپرستی می ماند که در هوای سرد و سوزناک زمستان در گوشه ای از گذرگاه بر دیواری تکیه کرده است تا شاید دل رهگذری به رحم آید و دیناری در کف او بگذارد و دستی بر سرش بکشد و راه خودش را بگیرد و برود و طفل را با سرمایی که تا مغز استخوان آدمی نفوذ می کند با انواع مشکلات ناشی از نداری و بی سرپرستی تنهایش بگذارد.
تماشاگران عاشق
وضعیت نایسامان تیم فوتبال شهرداری تماشاگران و علاقه مندان واقعی تیم را بسیار زجر داده است. صاحبان اصلی تیم که در سرما و گرما و در هر شرایطی تیم را تنها نگذاشته اند و برای نجات آن به هر مسؤولی مراجعه کرده و غرور خود را زیر پا گذاشته و التماس نموده اند نتیجه ای دلخواه تاکنون نگرفته اند.
تماشاگران علاقه مند این نوشته ما را به حساب مخالفت با تیم نگذارند . آنها خود بهتر می دانند که نویسنده این سطور چون آنها عاشق تیم شهرداری است. ولی باید بپذیریم که وضعیت حاکم بر تیم، بازی با احساسات تماشاگران و آبروی کسانی است که قدم پیش گذاشته و به عنو.ان بازیکن و کادر فنی برای زنده نگاه داشتن نام و یاد تیم لبیک گفته اند.
تیم داری در هر رده و هر سطحی قانون و مقررات خاص خودش را دارد. کسانی برای تیم داری و مدیریت بر یک تیم باید تمایل نشان بدهند که حداقل شرایط لازم برای ادارۀ امور آن را داشته باشند. این که ادعای تیم داری بشود ولی هزینه ها را ارگان های دیگری با هزاران ناز و کرشمه و منت گذاشتن بر سر فوتبال و جوانان به پردازد و آنگاه ما نقش ناجی را بازی بکنیم در دراز مدت چه نفعی می تواند برای فوتبال منطقه ما داشته باشد.
می گویند تیم در راه بازگشت از تهران علاوه بر گرفتار شدن در دام برف و یخبندان از نظر تأمین هزینه های جاری و حداقلی نیر ناتوان بوده است. گناهش بر گردن کسانی که چنین روایت کرده اند ولی چنانچه این ادعاها صحت داشتنه باشد نباید عزیزانی که این کار را بر عهده گرفته و با هزاران به به و چه چه فاتحانه قدم پیش گذاشته و درایت و لیاقت و توانایی خود در مدیریت را نشان داده اند جوابگو باشند؟
دو روز پیش نوشتیم در دور برگشت ادامه حیات تیم امکان پذیر نخواهد بود. چه کسی و کدام ارگانی بدهی های قطعی شده در کمیته انضباطی را باید پرداخت بکند؟ تیمی که تا کنون برای بازیکنانش کارت بازی صادر نشده است آیا نمی تواند حبابی بر روی آب تلقی شود؟ تیمی که هر هفته باید کاسه گدایی در پیش این و آن دراز بکند تا بلکه دلی به رحم آید و ریالی در آن برای تأمین هزینه ها قرار بدهند تا کی می تواند دوام بیاورد؟ اصلا اگر این تیم قهرمان بشود و به دسته دوم صعود بکند چه سرنوشتی می تواند در انتظارش باشد؟ تیمی که الآن بحث مالکیت آن به مانند معادله چند مجهولی در انتظار ریاضیدانان بزرگ برای حل آن به سر می برد چگونه قادر خواهد بود که خود را به انتهای راه برساند و از هر مسابقه ای پیروز و مقتدرانه و سربلند بیرون بیاید؟چرا باید خود و افکار عمومی را گول بزنیم. رسم تیم داری اگر چنین است چه بهتر که تیمی از اردبیل در رقابت ها حضور پیدا نکند. یک بار مردن و از صحنۀ روزگار محو شدن بهتر از هر روز ده ها بار مردن و زخم زبان شنیدن ها و تحقیر شدن ها می باشد.